ΣΤΟ ΑΓΟΡΙ

Χελιδόνι που έγινες
προσωπογραφία
της Ανοιξης
φίδι είμαι
κι εξιστόρηση του Θρύλλου σου.
Μη με φοράς
ωσάν Υδρόγειος τον Γεωγράφο της
γιατί στα μάτια σου
μέλλει
να δυστυχήσω

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ

"Φοβαμαι άλλη
στιγμη βραδυπορίας"
είπες
κι άφησες
ένα στρατιώτη να σε σύρει
εκτός μάχης
Ξέχασες μόνο
τη Βασίλισσα
σ'ένα πεδίο εκτός χρόνου
όπου αμετανόητοι ονειρευτές
μαίνονταν
μάχες παράτολμες.

ΙΩΑΝΝΗΣ

Χιλιάδες χείλη
κυριαρχείς επάνω μου
επιδημία, έξαρση
η λαίλαπα να πω
κι εγώ
να νοσταλγώ
την νήνεμη επαύριο
οπου τα θύματα σου
θα καταγράφονται
αυτάρεσκα.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Το σώμα χαλαρά ενδύομαι
κάθε πρωϊ
μετά από νύχτες
που καθρέφτες διασχίζω
μέχρις απείρου
άπειρη κι ακόρεστη
σε τόσα ψυχής
γυμνάσματα κοπιαστικά.

ΙΩΑΝΝΗΣ
Απέναντι
θα σε κρεμάσω
μ' ένα σχοινί
να διασχίζεις
το εμβαδόν του τοίχου μου
προστατευμένος από εσένα
ιδιαίτερα
αφού εγώ
στην ασφαλή σου ερημία
νανουρίζομαι.

ΑΓΓΕΛΟΣ

Κι αν δεν υπήρξες
θα σε γεννήσω απ' την αρχή
τυμβωρύχοι ερώτων
κι ιεροφάντες
κάτι να βρούν
από την ιστορία μας...

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Τώρα ελεύθερη
-βλέπεις δεν έχω μάννα
κι αδερφούς για κοπετό-
λέω να πέσω
στις καλοξυσμένες
των μολυβιών σας μύτες
η στο escape του υπολογιστή σας
σαν πουλί
που το κλουβί του
το κατάργησε.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΙΑΣ ΥΝΑΙΚΑΣ

Και είπεν η γυναίκα:
Αναστασία είμαι, του Μηδενός, του Τίποτα και του Θανάτου Ανίσταμαι. Διότι το όνομα Μοίρα μου και κατά πολύ άλλων τινών και αν του ονόματός μου αποσιωπηθεί η δύναμη η υποβόσκουσα, θα καθορίζει, της ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ να έχουν τέλος, όπου ο στόχος θα επιτευχθεί.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Η γνωριμία με την Αναστασία, άρχισε πριν δέκα περίπου χρόνια.
Η σχέση αυτή δεν μπορούσε να προχωρήσει, γιατί φαντάσματα άλλα, αγάπες αδικαίωτες, φόβοι που περιμένανε το ξόρκι τους, εφιάλτες αγαπημένων που είχες πάρει στους ώμους, στερούσαν την πολυτέλεια να βυθιστείς στην σχέση αυτή καθώς την άξιζε. Έτσι βγήκαν, τραγούδησαν κι έκλαψαν, ταξίδεψαν και δικαιώθηκαν, βυθίστηκαν στην λάσπη τους ως που ναναδυθούν φρεσκογεννημένοι σαν "νιά μέρα" οι τρυφεροί ήρωες της "Αγίας Πόρνης"
οι δειλοί μου αγαπημένοι "Δήθεν" οι μαρτυρικές φιγούρες της "Οντισιόν".

Κι ύστερα ήρθαν οι θάνατοι. Απανωτοί, αδιάψευστοι, ανιστόρητοι. Να μη μπορείς στο μεγαλείο τους να αρθρώσεις .....ανάσα. Να θέλεις να διαφύγεις με τα μέσα που διαθέτεις και να μην είναι....διαθέσιμα. Γιατί το μυαλό σου και η καρδιά σου, οι όποιες ικανότητές και η φιλεργάτικότητά σου έχουν γίνει ένα ασαφές νέο τοπίο, πέρα από ορίζοντες, από δυνατότητες και προσδοκίες, έχουν γίνει μια νέα οπτική "αόρατη" που ναι μεν δεν την βλέπεις, γνωρίζεις όμως ότι υπάρχει.

Κι εκεί που ακροβατείς στο είμαι και δεν είμαι, στο όλα σοφά κι όλα λάθος, έρχονται οι αγαπημένοι έν γύρω, σαν σε κλοιό και ανασαίνουν δίπλα σου. Μαρία, Λευτέρης, Δήμητρα, Κώστας, Ειρήνη, Χρήστος, Δημήτρης, Νίκος, Γιάννης, Ιωάννης, Δούκισσα, Μαίρη, Κατερίνα. Και μια τόσο σύντομη, αλλά ζεστή κι ουσιαστική αγκαλιά από το ALEF. Και λες πάμε πάρα κάτω. Πλουσιότεροι. Γιατί τώρα δεν είμαι ένας. Με τόσο πλούτο θανάτων μέσα μας, είμαστε πλήθος συναισθημάτων και γνώσεων και ιδιοτήτων. Είμαστε το άθροισμα όλων των αγαπημένων, είμαστε δύναμη συμπυκνωμένη σαν ρομφαία πυρακτωμένη.

Και τότε κοιτάς τις εκκρεμότητες. Και λες: Η Αναστασία έδειξε υπομονή. Μπορεί να την μελέτησες κάποτε, άλλοτε να φλερτάρισες με πτυχές του χαρακτήρα της, να την πλησίασες για λίγο, όμως το βάρος το μεγάλο που της αξίζει τώρα -κι εσύ βαρύς και σοβαρός- θα της το δώσεις.
Κι αρχίζεις να αφήνεσαι στον νέο έρωτα. Που κρατάει τέσσαρα-πέντε χρόνια; Με την μεσολάβηση του αγαπημένου Λάμπρου, για ναρθουμε κοντά και το πρελούντιο, δέκα χρόνια; Δέκα χρόνια. Κι ύστερα το "ΤΥΠΩΘΗΤΩ" . Με μια λέξη, να δέχεσαι η ζωή της ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ, να μοιραστεί, άρτος για γνώση, μεταμέλεια, άφεση, οίνος αθώωσης και μελλούμενης ευφορίας.

Λοιπόν καλώς την! Την νέα τη συγκίνηση!

ΓΙΑ ΤΗΝ "ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ" που αξιώθηκε το "ΤΥΠΩΘΗΤΩ"

Πριν Εκεινού την έλευση
ξανά
πεισματικά πιστοποιώ
πως διάβηκα
τούτη τη σκόνη
και Πυρκαϊά ας ομιλεί
η Αλεξανδρινή...

Είθε η "Μίρα" σου να βρει αυτό που της αξίζει και θα κάνει κι εσένα ευτυχισμένο.....

Κι εγώ επίσης.....και όλοι όσοι αφεθούν στις σελίδες σου.....

ΤΥΦΛΑ

Σαν ανυπόληπτα φορώ
τον έρωτά σου τον ασύμβατο
παράθυρα χαμογελούν αμέτρητα
κι απλώνουν τα σχοινιά τους
κάθε ρανίδα τύψης
να στεγνώσουν
Γιατί καλά κατέχουν
πως πελεκά η έλλειψη
κάθε ικμάδα ελευθερίας.....

ΘΑ...

Στις Ξηρασίες του Μέλλοντος
Σαν τα αρχέτυπα δακρύσουν ικεσίες
Τα μυθικά χαμόγελα του Πριν
Οι Έρωτες του Πέραν
επιβληθούν
Των σπασμένων κωδίκων την οδύνη
στους νευρώνες μου μεταγγίζοντας
θα σου πω:
"Είμαι η Εύα...."

Στων ματιών μου τους βυθούς
να κολυμπάς
Στου μυαλού μου τις στοές
να ενεδρεύεις
Τώρα που οι έρωτες τραβούν
ως την απάτη......

να μετράω χρόνια....

Kοίτα
αυτό το σ'αγαπώ στα δόντια σου
δε λέει να πέσει
Αύγουστους είκοσι
κατρακυλά-κατρακυλά
κι ακόμα.

Η μοναξια τον Αύγουστο

Νύχτα καλή
κι η γυρισμένη πλάτη
επάρκεια ανοχύρωτη ανασαίνει.
Κι εγώ
να επιχειρώ άσκοπες πτήσεις
στις ορέξεις της σελήνης
κι ύστερα
κνούτο να ετοιμάζω
για όσο κρύβεται
δέρμα απλήγωτο....

ΕΡΩΤΙΚΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Οι έρωτες φοβήθηκαν
την απλωσιά των λόγων
Φλογίτσες κρύφτηκαν
σε ερέβη
Τέτοια απόλαυση λοιπόν σαν έρθει
αχάλαστη απ΄τον καιρό
κι ελάχιστη στον χρόνο
πως να αφήσεις πόρο ανοικτό
να διαφύγει;

AYΓΟΥΣΤΟΣ

Χάσκω ασυγκράτητη
το πένθος να ομολογήσω
αφράτο σύννεφο
αντιστοιχία όμορφη στα κυπαρίσσια....
Όταν μια φλέβα κόκκινη
χτυπά τον νέο μήνα
πυριφλεγή και επικίνδυνο
μεστό υποσχέσεις
"Μέλισσες....Εραστές....μικρούλια άχ"
κι "Αθώα μαύρα" με το όνομα Ζοζέτ.....

Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Kι ολότεχνος εφάνη
γαλήνη όμοιος
σε κύκλους τρεις
ομόκεντρους
οπου τη μνήμη θα διέτρεχε
μ'αδιαφορία
νεκρική θα έλεγα....

ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟ ΜΟΥ

Να ευτυχήσει στις αγκαλιές του κόσμου......

Κατερίνα μου

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ !

Δεν θέλω

δάκρυ
βουνό
σπηλιά
ωκεανού πυθμένα
μια λόγχη μόνο
να μυτίσω το πλευρό
να σιγουρέψω άλλη ζωή
στον θάνατο ετούτο.

MANNA

Απλανη ώρα
κι οιμωγή ακοίμητη φαντάζεις
μεσ΄των λευκώνων
τ'ανοικτά πατζούρια....

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΛΟΓΙΣΤΗ....

Νάμαι λοιπόν!
Τέλος μήνα γενέθλιου,
Πλούσιου, Δωρόθεου και Ιλαρού
με βλέμμα βεβαίως στον Αύγουστο
που θα δικαιολογεί την κάπνα μου
Επανέρχομαι
ως λογιστής
που "Τοις κείνων Ρήμασι Πειθόμενος"
κατάφερε το ισοζύγιον να ισοζυγήσει
επιτυχώς
ελπίζοντας σε ανερυθρίαστες νύχτες.

Ο κακός Ναυτικός (;)

.....ωσάν δαιμονικό διωγμένο
χωλό και δύσκαμπτο
Με την παλιά του δόξα
χέρι πρόσθετο
-πλέον αδύνατο
στις κλίμακες να γαντζωθεί-
και μια παραλυσία
μπροστά στον έγχρωμο καιρό....
Ακέραια μόνον σώζεται
η ικανότητα να βλαστημά
καράβια
θάλασσες
και νέους ναυτικούς.

Ερωτικοί Αυτόχειρες

Σε εσοχές φιλιών
εκεί που ακριβοί καθρέφτες
μας σταλάζουν
δίχως ευγένειες πολλές
αλλά με πολυτάραχες εκκόλαψες
κινδύνων
να υπόσχονται λάμες-ξιράφια
και ωδές σπαραξικάρδιες
μας βρίσκω
γλυκούς αυτόχειρες
στην δίκοπη μας μαρτυρία....

Μέσα μου το πέλαγο στερεύει.....
Κι εσύ ανατέλλεις λιμοκτόνες ξηρασίες....

αφιερωμένο στον Ιlia, στον Σωκράτη και τον Flying Libido..

Θάνατε
Ηχείο συνένοχο και αυξητικό
του κρανίου
όσο κι αν κραυγάζεις
αδύναμος πάντα θα είσαι
στην συναινετική δικαιοσύνη
των στίχων τους.

Μαγιατικη...

Τούτο τον Μάη θά θελα

ανόητη και αβαρής

πασιφανής, πασιχαρής

και ασυνείδητη

ζωούλα μίας μέρας

απ΄την τροχιά να ξέφευγα

οπού αγκιστρωμένη

θητεύω στιβαρά

στις ίδιες εκδοχές.....

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ..

Ας αφεθούμε.

Τη συνοχή μας να συγκλονίσει


Έρωτας νέος


Χωρίς προσχήματα


Χωρίς αγγίγματα


Χωρίς ανάγκες


Αρκεί να ζωγραφίσει


για μια στιγμή ακόμα


στα μάτια μας.

στο κλουβί μου

Σε κλωβό ευτυχώ
με θέα ηλιοτροπίου
ρανίδα στερεώματος
βροχές "οικόσιτων" ιάσμων
κι ιδίως
των δυο ωραιοτάτων λιποτακτών
της Κνωσσού
στο δώμα για φοιτητές
απέναντί μου.

Άγγελο στείλε στερεωτή
γιατί η πίστη πλέον δεν παρηγορεί....
κι οι λέξεις γύμνια.

Κάτι ακριβό θρηνεί βαθειά μου
Σα δέηση
π' αποκοιμιέται
στον ίδιο της τον ήχο

ΑΠΟΡΙΑ;

Όταν
νύχτα-μέρα
παλιά περβόλια ολάνθιστα
στοιχειώνουν
τοίχους
ταβάνια
πατώματα
με τι ψυχή να εκπατριστώ
στου σύμπαντος το Άπλωμα;

ΕΥΧΗ

Ας ήταν μια μέρα
να φαρδύνη η καρδιά
Ελευθερία τόση
που να στομώσει η Άνοιξη
στο κόκκινο....

Η Αγκυρα

Πριν γίνεις στέναγμα
κι αχνάδα πρωϊνή
εκείνο το περίσσευμα
του υπογάστριου
που σούκλεψα
έγινε άγκυρα
γιαυτόν τον κόσμο.

ΟΠΤΙΚΕΣ

Δεν είμαι εγώ
που σούμαθα τον κόσμο
αντίθετα
στην άπνοια σ'εξόρισα
ενός κορμιού μονάχα
που θορυβούσε αλύτρωτο.
Κι εσύ;
"Μέγα σχολειό νυχτερινό
τα ρίγη του"
εθαύμαζες
σε κάθε αμπώτιδα.....

Φιλικη Προσκληση

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΘΕΑΤΗ

Όταν αργά η μέθη
παρέλθει
κι η πόλη αποβάλλει
τη μνήμη σου
θ' ανηφορίσεις
μοναξιά μεγαλόπρεπη
σαν αποκαθήλωση
για θεατή
Έναν.

ΝΑ ΒΟΓΓΩ...ΣΚΙΕΣ

Στη μεσαυλή του ήχου σου

θα σαρκωθώ

-πείσμα σ' αυτόν π' ανθεί μονάχος-

λάμψης σπουδή

ρυθμού χορός

της λέξης ρίζωμα παράτολμο

και του νοήματός σου

παρανόηση

Μα πιό πολύ

κοπιαστικό ανάστημα σιμά σου

ανθοφορώντας

να βογγώ σκιές...

ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ

Επτάτονος Αυλός
με λέξεις να χνουδιάζουν
ρόδινο
έφηβων λογισμών
συνένοχα χωνεύεσαι
στων λόφων
την πρώϊμη σιωπή.....

Κι εγώ
ερωτικό συλείτουργο τελώ
στο πορφυρό σου ένδυμα...

ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ;

Μια Άνοιξη διπρόσωπη

μας πλησιάζει

μέρες μας τάζει έκτακτες

με χρονοδείκτες σ' αναμονή

τη θέλησή μας σκόρπια

σε πάτους ποτηριών

κι εγκαύματα κορμιά

σε δροσερές σιωπές.....

Να την πιστέψουμε;

απλόκαρδη και συμπονετική;

Αυτή που κάτι ανέμους ξεσηκώνει

ζήτουλες που απαιτούν

στην πόρτα ερμηνεία....

τις πλέον ακατάλληλες στιγμές;

Δαυϊδ του Ερωτα

Ακούω τον πολύβουο

στρόβιλο που σηκώνεις

και μασκαρεύομαι

λιγότονη ερωτική

το περίτεχνο να διαβρώσω

κρεσέντο των ανέμων σου

Δαυϊδ ελάχιστος του Ερωτα

που θέλει πάντα άνισα

μεγέθη να ισορροπεί....

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ........ ΨΗΦΙΣΤΕ..... ΔΑΓΚΩΤΟ!

Makedonia is Greek

O ΦΡΑΧΤΗΣ

ΣΤΟΝ ΝΑΡΚΟΦΟΡΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΣΗΚΩΝΩ ΦΡΑΧΤΗ
ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΘΗ
ΠΟΥ ΧΡΗΖΟΥΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗΣ
Ο πίνακας ανήκει στον Ιωάννη
(Εύ τών Μορφών)

Τραυματα

Τα χάσματά μου πουλιά
κόκκινα
θλίψη τα περιδένω
και δεν γνωρίζω
χρώμα η αίμα ανήσυχο
την ακρίβεια της γάζας μου
τρυπάει....
Αφορμή των αράδων...το σπουργίτι που απέδρασε από τα Ανεμοσκορπίσματα

ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Δεν κατοίκησα ποτέ
εντός σου
να έχω να θυμάμαι
σύγκορμο έρωτα.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ

Είναι ένα τραίνο

που χαράζει τα όνειρά μου

δεξά-ζερβά χαράδρες φονικές

απ' όπου με καλούν φωνές

ανθρώπων που ποτέ δεν γνώρισα.

Τότε είναι που νοιώθω

σαν να έφυγα

στην μέση ενός ωραίου παιχνιδιού....

ΕΓΩ Η ΠΟΛΗ....

Θνητογενής κι ευαίσθητη

σαν πόλη

οι στάχτες των νεκρών

με οικοδομούν

και των αχρείαστων ασμάτων

τα οστά

Βέβαια

όλοι οι ποιητές

με στίχους με στιλβώνουν

και μειδιώσα δωρεά

στους ηγεμόνες
γίνομαι με το σύθαμπο

Αυτοί έως τ'απόσπερο

σε έννομα γυμνάσματα

μ' απασχολούν

κι ύστερα

γενναιόδωρα

κι ανείπωτα σεβαστικά

στην "γνώσιν των φυλάκων"

μ' εμπιστεύονται

Εδώ θα έλεγα λοιπόν

ολονυκτίς

το Αιώνιο αγγίζω στην οδύνη

αν με το πρώτο φως

των πεινασμένων πολιτών

έδεσμα δεν δινόμουν.....

Μα εγώ

μια πόλη ευαίσθητη

άπελπις

και θνητογενής

κάτω απ' τα βάτα

που όλοι ηδονές κρεμμούν

κάτι Αθώες μέρες εκκολάπτω

αυγά φιδιών θανατηφόρα.......

Ο Άγγελος του Φωτός

και

οι ανθρωπινες ανάγκες του

ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ....ΠΑΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ.....

Δέκα συγγραφείς. Δέκα ανάσες.
Αγωνιώδεις η σθμαίνουσες η λυτρωτικές.
Πάντως ανάσες.
Ζωής σφύζουσας και εν τέλει....ελπιδοφόρας.

EΠΙΛΕΚΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (από την ποιητική συλλογή ΑΟΡΑΤΑ ΤΟΠΙΑ της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΣΙΡΗ

Πόσο θα' θελα
ο άνεμος που ζει με τον αέρα μας
να ονειρευόταν στο πλακόστρωτο
κομμάτια από εφτά αγγέλους
και αρκετές επίλεκτες λέξεις
στο στόμα μου μέσα

Τη σκοτεινή μου γλώσσα να δέσω
ανεστραμμένη
ανάμεσα σε μαχαίρια
που κόβουν κόλαση εντός
και στο φροντισμένο τριγμό
που μ' οργώνει

Πόσο θα΄θελα
να τίναζα όλο τον ψίθυρο
που χυμά και με δαγκώνει
ψηλά τόσο ψηλά να χτυπήσω
χρόνους εφτά
εμένα να χωρίσω
από το βαλς του μαύρου νου.

Εκτος σήμερα που πολύ θα φορεθούν οι μασκες του Έρωτα, ας δοκιμάσουμε να ζήσουμε διχως αυτές

τουλαχιστον τώρα τις Αποκριες......

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

Mη με σκεφτείς
να ολοφύρομαι
γυμνή καρπών....
μ'αποκομένους κλάδους
από αδέξιους κηπουρούς

Είναι που αγάπες τόσες
φωταγωγούν ακόμα
ώστε κι η ένδεια
μοιάζει....τροπαιοφόρος!

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΠΕΡΑΙΝΩ
ΟΤΙ Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.
ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
ΠΩΣ
ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ
Η ΝΕΑ ΞΕΝΙΤΕΙΑ
ΠΟΥ ΚΤΙΣΑΝ ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

"ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΡΘΕΙΣ
ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΑΣ

Και εφόσον η διολίσθηση
δεν δείχνει να αποτρέπεται
Ως έσχατοι ρομαντικοί

Ας επανακτήσουμε την δύναμη
των αισθήσεων

Ας ξεχρεώσουμε παλιές οφειλές
σήποντος Αστισμού

Ας καταδικάσουμε τον επαρχιώτικο
"Γιαπισμό"

Ας διαγράψουμε τις ηθικές εκπτώσεις
ως μέτρο φιλ-ανθρωπισμού

Ας μην κάνουμε χώρο για φόβους που αφορούν
την ζωούλα "μας"

Ας μη θεωρούμε τη σκέψη
όπλο επιβολής σαθρών απόψεων.

Ας θυμηθούμε την έννοια λίγων ξεχασμένων λέξεων
Όπως: Αλήθεια, δικαιοσύνη, σωφροσύνη, ταπεινότητα


Ευχαριστώ την STEVI που με τίμησε με το κάλεσμα.

ΜΟΡΦΕΑΣ

Των αθανάτων ημερών
τελειώνουν τα μαθήματα
και των μακρόσυρτων νυχτών
τα άγρια σεμινάρια...


Γι αυτό σου λέω
τώρα
που στην κοιλιά μας
το μαχαίρι
έπαψε να διεκδικεί


...ας κοιτάζουμε επίμονα
στον κήπο
ελπίζοντας στις μεταμορφώσεις του.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ

Σε λάθη
νέψιμο διδακτικό να γίνω

Ως "φίλιον Δέος"
σε μάτια να νυχτώσω

Στην ελευθερία ουδενός
σηματοδότης

Ούτε ριπή φωτός
στην κραιπάλη
των που ορέγονται τα σκοτάδια τους

Σε τοίχο φυλακής
ως όνομα τυχαίο
να περιέχομαι

Κι αχρείαστη καμπύλη λόφου
σε τοπίο προσωπικό

Μόνο στο ηλιακωτό
του πιό καλού του ύπνου
σαν φτάνει
ηχώ απ΄την ανάσα του.....

Στον κάμπο με τους Νάρκισσους (2)

Ποιός είν΄αυτός
που δείχνει αναταραχή
εκεί οπού οι νοσταλγίες
λείπουν;
Άγγελος Συνοριακός
-ημίθεος τουτέστιν-
για το Επέκεινα
την πείνα έχει κορέσει....

Η μη δεν είναι εδώ
μονάχα
η πικρία
η ανεξάνλητη;

Στον κάμπο με τους Νάρκισσους..(1)

Με όραση ελλειπτική
όλα μισά τα βλέπω
ένθεν και ένθεν
κι έτσι
μοιραία δυστυχής
σε διχασμό προσωπικό
αδιαφορώ
κι αν ελλιπώς επιστατώ
τις αχανείς εκτάσεις των συνόρων...

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ-ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Τι ακριβό έχει χαθεί
να ψάξεις;
Την κόμη του δάσους
η φλόγα την εχτένισε.
Κι ο χείμαρρος
οπού
τα όνειρά σου ένιβες
σε γκρίζες στάχτες πιά
τρέφει κροκάλες.

Όσο για την επιστροφή
δεν ξέρεις
πως Ιφιγένεια ορίσθης
για νάχουν άλλοι....Αλί...Αλί σου
άνεμον ούριο;

Λαμποκοπάς καλή μου
άγνοια
κι αν περισσότερο απ΄αγκαλιά
θάθελα κάτι
να ντύσω θάταν μουσική
τα γράμματα ενού θρήνου
που δεν θα πεις.

Ολόζωστοι πορείες είμαστε
κι εμείς διαλέγουμε
τις πλέον ανιαρές
Οκνηροί και κοντόφθαλμοι
σε φωτιά της μιας μέρας
να καιγόμαστε
κιας καίουν κάπου για μας
αιώνιες φλόγες....

ΚΙ ΑΝ ΠΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ;
ΑΥΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ
ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ...

Ευχές....

Μια στάλα μέλι
απ' την πρώτη κυψέλη-
Το πρώτο στάχυ -
απ΄το χωράφι
σελήνης πάμφωτης
Ο ξενύχτης κοκκινολαίμης
που κλωσσάει νεοσσούς
Νάναι τα ξέφωτα
στα μαύρα δάση
του Χρόνου μας.

ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ.....

Η αγάπη μου κατοικεί
όπου η σήψη ευλογεί
πράσινους ποιητές
κι οι φλύκταινες εθελοντές ιαμάτων
γεννούν
Όπου η μέρα,
μνήμη αποτελεί
του Τίποτα
κι ενθυμούμενη το Σύμπαν με λησμονεί
Κι ό θάνατος όπου
την ερώτηση της ζωής
με την απάντησή του αξιώνει.

Η αγάπη μου κατοικεί,
όπου οι καρποί σήπονται
πριν τον σχηματισμό τους
Κι όπου οι λέξεις αυστηρές
την ευελιξία των νοημάτων εκτελούν..

Εκεί όπου οι στάχτες
την αγωνία σαν ξερόχορτο τυλίγουν
κι όπου το ανθρώπινο
στην οκνηρία του σπαταλιέται...

Η αγάπη μου κατοικεί
πέρα από το δωμάτιο σου
γεμάτο άστρα και πουλιά
φιλιά και όνειρα
Αγάπη μου.