Η αγάπη μου κατοικεί
όπου η σήψη ευλογεί
πράσινους ποιητές
κι οι φλύκταινες εθελοντές ιαμάτων
γεννούν
Όπου η μέρα,
μνήμη αποτελεί
του Τίποτα
κι ενθυμούμενη το Σύμπαν με λησμονεί
Κι ό θάνατος όπου
την ερώτηση της ζωής
με την απάντησή του αξιώνει.
Η αγάπη μου κατοικεί,
όπου οι καρποί σήπονται
πριν τον σχηματισμό τους
Κι όπου οι λέξεις αυστηρές
την ευελιξία των νοημάτων εκτελούν..
Εκεί όπου οι στάχτες
την αγωνία σαν ξερόχορτο τυλίγουν
κι όπου το ανθρώπινο
στην οκνηρία του σπαταλιέται...
Η αγάπη μου κατοικεί
πέρα από το δωμάτιο σου
γεμάτο άστρα και πουλιά
φιλιά και όνειρα
Αγάπη μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
...η αγάπη τελικά, ίσως κατοικεί και υπάρχει ακόμα και ΄κει που δεν φανταζόμαστε..ακόμα και 'κει που έχουμε απογοητευτεί.
Καλο απόγευμα κ.Στασινού
Δημοσίευση σχολίου