Ποιός λοιπόν να πασχίσει να μας πείσει
πως η κοσμική απώλεια
είναι
δικός μας αντικατοπτρισμός;
Οτι είμαστε
οι δυνατότητες του θεού μας
στην πιο νωθρή του έκφραση;
Ότι η νύχτα
είναι πολύ εύρωστη
για ν' αναμετρηθεί μαζί μας;
Πως τα συρτάρια με τους στίχους
είναι κάτι
σαν λέσχες εφιαλτών
για μέλη εξειδικευμένα;
.....όταν
στο αργό χαρακίρι του Αιώνα
μπορούμε ακόμα
καρδούλες
να κατασκευάζουμε από τσιρότα;
Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Θα αγαπώ πάντα τους ανθρώπους
που είναι ικανοί να δημιουργήσουν τέχνη
με υλικά απρόβλεπτα.
Υλικά μηδενικά καμιά φορά.
Κι οι στίχοι στα συρτάρια
Θα τους αφήσουμε να γεράσουν
στο φυσικό τους χρόνο;
Ή θα τους αναμίξουμε
γλυκά κι ανύποπτα
με σύγχρονα κείμενα από πένα μαγική,
ικανή να μαγνητίσει τη καρδιά και το νου μας;
Με την εκτίμηση και την αγάπη μου
ο γιάννης και όχι μόνο...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ας παραδώσουμε λοιπόν
την υδροκέφαλη Αθήνα
στην ανθρωποφαγία των ποιητών.
Μήπως παραχωρώντας τη σύνεση
βορά στην φαντασία
σπουδάσει πάλι ουρανό....
Καλώς όρισες καλέ μου.
Μόνο το βλέπειν με κιάλια Θανάτου,
απόγευμα.
Μιχαλης Κοσμίδης.
Δημοσίευση σχολίου