Μέρα μεσημέρι ποντίζεται
στης θερμής γης
τ΄ανάερα ρεύματα
νοσταλγία λες
παλινδρομούσα
μαιάνδρους ατελεύτητους
Σώμα Αρχαγγέλλου να συσφιχτεί
σε λειτουργειό απόδειπνο
ως στυλωμένος από ψαλμό
απ΄τη γεωγραφία πιο πέρα του νου
Όπως σπηλιά νυχτωμένη
κορεσμένη Ωσανά
Ωσανά ν΄αναδυθούν
σε φωλιές
αγέννητων βρεφών...
Ως νεογνό πάνσοφο βουβό
σε κόσμο επιληπτικό
ερχόμενο βίαια....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου