Θαλασσινή η νοσταλγία

Σαλάχια ευλύγιστα βαθειά μου
υγρές μνήμες νησιών
την άσφαλτο του άστεως
σε άμμο θαλάσσης παρ-αλλάζουν
ταράζοντάς με
στην προσαρμογή

Και πάλι γίνομαι ύδρα κι υδρία
ύδωρ γλυφό
στην λειψυδρία
πίνοντάς με
πολυχρωμίες παραθύρων να ποιούν
και θυρών
πελούζες γερανιών που ελπίζουν
και γύρω-γύρω φράξιες δειλινών
τελείες βυσσινιές
σε πρόταση ημέρας
π΄αρχίζει με το τέλος της....

αφιερωμένο εξαιρετικά στους φίλους που δεν απάντησα.