ΠΟΙΑ ΓΥΜΝΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗ ΣΤΗΝ ΙΡΙΔΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΕΙ ΟΠΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ;

ΠΟΙΑ ΓΥΜΝΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗ ΣΤΗΝ ΙΡΙΔΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΕΙ ΟΠΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ;
Λεπτομέρεια από πίνακα του Ιωάννη

αγάπες παντοτινές

αγάπες παντοτινές

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Μικρη γεύση από ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ
από την ποιητική συλλογή «καινός διαιρέτης», εκδόσεις Νεφέλη, 2007

Χρόνος περνάει,
χρόνος διαιρείται.
Ο δρόμος τελικά μας έφερεστον τόπο πριν απ’ τον παράδεισο.

*Να διαιρείται το σώμα
θέλει μάτια έξω απ’ τα μάτια
και να προφταίνεις την αύρα που τρέχει,
την άλλως ασύλληπτη.

*Άβυσσος από μέσα σου ξεχύθηκα
έγινα αυτό που θες και σ' εκδικήθηκα
φόρεσα τη μορφή σου
και στην έδειξα
ήταν καιρός που σήκωνες το βάρος
να σου μοιάζω.

*Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος.

*Κι η ερημιά του φαροφύλακα
που κάθε αυγή
με ίδια πάντα αγωνία
τρέχει να βρει το τελευταίο κύμα
που άφησε αργά τη νύχτα
πλάι στα βότσαλα
προτού μιλήσει η απομόνωση,
στις τόσες φιλικές,
δικές φωνές του.
Φορές-φορές
γίνεσαι μάρτυρας καινούργιας μοναξιάς
έτσι που αφήνεσαι,
κι η μνήμη των ματιών
είν’ ισχυρότερη
από την άλλη που μισήσαμε.

*Είναι γραφτό, λες,
στον υβριστή να γίνεταιη αποκάλυψη του άχραντου.
Ποια θεία μετάληψη!
Να ντύνεσαι σφιχτά ό,τι αντιμάχεσαι,
προσπερνάς την αλήθεια ξυστά
και αγγίζεις το δράμα.

*Σκάβω και σκάβω βαθιά εντός μου
βρίσκω άελπτον ύδωρ.
Προσδοκώ το εξιτήριο των αισθήσεων.

*Κάπου μια γη με περιμένει
να μπω σαν ρίζα μέσα της,
βαθιά με τις αισθήσεις όλες νά ’χουν ενωθεί.
Πότε ν’ ακούω τους τριγμούς των πετρωμάτων
και πότε την ατέρμονη διάβρωση στο χώμα,
ενώ διακλαδίζομαι τριγύρω
αφήνοντας υγρή ανάσα να ποτίζει
καθώς ποτίζεται.
Τόπος ελάχιστος,
ν’ αναμετριέται με το άπειρο
κι εκεί να γείρω
που πολύ περιπλανήθηκα
το σώμα που ακόμα σέρνεται
αγόγγυστα
να σμίξει την απόμακρη ιδέα.

*Ανοίγω τα χέρια μου
στις χαρακιές των δυνάμεων
και βρίσκω στο δρόμο μου
εντός μου ανατολή.
Με το ελάχιστο
και αύρα μου τις λέξεις πορεύομαι
ψάχνοντας άπιαστο άνθισμα.