Όταν αργά η μέθηπαρέλθει
κι η πόλη αποβάλλει
τη μνήμη σου
θ' ανηφορίσεις
μοναξιά μεγαλόπρεπη
σαν αποκαθήλωση
για θεατή
Έναν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΠΟΙΑ ΓΥΜΝΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗ ΣΤΗΝ ΙΡΙΔΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΕΙ ΟΠΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ;
Λεπτομέρεια από πίνακα του Ιωάννη
αγάπες παντοτινές
ΔΥΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΕΚΛΙΜΕΝΑ - ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΕΓΓΙΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ -ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.
Για μενα
- Ελένη Στασινού
- Δεν πήγα σε χώρες απαραβίαστες, βουνοσειρές και δάση δεν διέσχισα, από αρχαίο ναό άμμο δεν έβγαλα, το όνομα μου δεν έδωσαν σε ποτάμι κανένα μήτε φυλές ισχυρές υποταγμένες με υπάκουσαν. Κι όμως με άγριο θρίαμβο στη περήφανη μοναξιά μου καταδικάζομαι γιατί στο γαϊτανάκι προδοσιών, δεν πήρα μέρος..... "Παράφραση από ποιήμα του Γκουμιλιώφ"
.......ΣΤΟ CORTE MARTINONI
Τι....
...είδε...
.....το φεγγάρι....
....κι έλιωσε...
τα λογια είναι περιττά
8 σχόλια:
Σταυρός και αποκαθήλωση...
See here or here
Αντί για απάντηση
Πόση μοναξιά πρέπει να κουβαλάει κανείς
για να μπορέσει να δει ένα τσιγάρο αναμμένο
στην άκρη του γαλαξία.
Ποιος βρήκε το βάρος της ανείδωτης δικαίωσης
μεγαλύτερο απ’ τη χαρά
της εφήμερης καλημέρας;
Και γιατί;
Έτσι κι αλλιώς τα υποκείμενα εν αγνοία τους τελούν
ως αστερίσκοι και παράγραφοι στου μέλλοντος
τις αφηγήσεις.
Και μια αφιέρωση
Άδεια εκκλησία
Σου αναγνωρίζω την κυριαρχία μέσα μου
Αν και ποτέ δεν σ’ έχω αποκαλέσει,
«Κύριε».
Δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα από τα λόγια σου
γιατί δεν θέλω να ταριχέψω τις αξίες σου
Κύριε,
γεννήθηκα πριν απο την αμαρτία αν και ποτέ
δεν θα δεχόμουν πως αμάρτησα
Κύριε,
κι αυτό γιατί δεν έχω το προνόμιο της επιλογής,
ελάχιστοι το’ χουν
που σ’ ανακάλυψαν πριν από μένα,
Γραμματείς και Φαρισαίοι
που συνωστίζονται μπροστά στα ιερά σου
και δεν με χωράει ούτε το προαύλιο
της εκκλησίας σου
Κύριε,
γι’ αυτό στις μοναχικές πλαγιές της απόγνωσης,
μιας και δεν θυμάμαι τα λόγια
που θα σ’ έφταναν,
γίνομαι ένα με το μουγκρητό του χειμάρρου
που ορμητικός ξεριζώνει τις κυψέλες του μελιού σου,
αφήνοντας στη θέση τους τη λασπώδη ερημιά της πληρωσής μου,
τραβώντας την άδεια εκκλησία μου
στις λεηλατημένες όχθες της πίστης μου,
ΚΥΡΙΕ!
Σου εκφράζω τη ανησυχία μου για τη σιωπή σου, ελπίζω αυτό να συμβαίνει επειδή περνάς καλύτερα έξω.
Πολλά φιλιά
Αγαπημένη Ελένη, κάποτε θα σου πω...Για τώρα όμως μάθε ότι σιωπούσα, τουλάχιστον για σήμερα διότι ταξίδευα στην "Ονειροχώρα"
περνούσα πολύ ωραία και δεν ήθελα το ταξείδι να τελειώσει.
Είμαι καλά. Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.
Το βάρος του φωτός
φτερά θα είναι στους ώμους σου,
και η καρδιά σου ουρανός κόκκινος,
χαραυγή.
Καλημέρα! Πολύ δυνατό απόσταγμα, όπως πάντα. :))
κοίτα πως προβάλει η Μέθη!!
κι η μνήμη μεγαλόπρεπη των λόγων σου ορίζει νιά τροχιά
για έναν ακόμη θαετή.
Δημοσίευση σχολίου