Ξέρω κάτι ανθρώπους
που σπουδάζουν την προδοσία γελαστοί
Κι άλλους που την πανωλεθρία
των ερώτων μελετούν
σε ανατομικά τραπέζια.
Αυτούς που υπερβαίνουν
των αγαπημένων τους ορίζοντες
και φεγγοβολούν στο αίμα τους
τους σφιγμούς του κόσμου
Ξέρω λίγους που στον καθρέφτη τους
κοιτάζονται με τον θάνατο
χωρίς να νοσταγούν
μα κάθε μέρα σταυροδρόμια
χαράζουν καινούργια
για να ζουν το σάστισμα της επιλογής
Και κάποιους ποτάμια αφρισμένα
να μη γυρεύουν όχθες
την ορμή να κατευνάσουν....
Είναι θαρρώ αυτοί,
που δεν κουράζεται να περπατά μαζί τους
η Αιωνιότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
..την πανωλεθρία των ερώτων μελετούν..νομίζω, βρήκατε κ.Στασινού, καινούργιο τμήμα για το πανεπιστήμιο..να υπήρχε μια τέτοια σχολή, πόσο ενδιαφερον θα είχε! :)
πραγματικά μ΄ άγγιξε πολύ το κείμενο σας.
Καλησπέρα!
Μακάρι…μακάρι έναν…μόνο έναν απ’ αυτούς να γνώριζα!
Σας χαιρετώ με σεβασμό.
Ελένη δεν σε ήξερα. Έφτασα σε σένα από τη mist. Η ποιησή σου είναι αυθεντικά αποκαλυπτική. Αιμορραγούν οι λέξεις σου για να αποκαλύψουν τις πονεμένες αλήθειες και τον άνθρωπο.
Σ' αγάπησα κεραυνοβόλα.
Ελένη Μπάλιου
Κάποτε, POETIC SIN, αργούνε να φανούν. Άλλοτε, εμείς καθυστερούμε ν΄αποκτήσουμε τα μάτια τα κατάλληλα, να ξεχωρίσουμε τον χρυσό χωρίς την λάμψη του, φορές χωρίς την απόλυτη καθαρότητά του, κάποτε δίχως καν την αξία του την κοινα αποδεκτή.
Σίγουρο πάντως, ότι θα τους βρεις η θα σε βρούνε.
Πάντα αναλογούν στον καθένα μας κάποιοι θησαυροί.
Σευχαριστώ για την επίσκεψη.
Καλο μήνα κ.Στασινού :)
ευτύχησα κάποτε να διασχίζω έκταση ώριμων σταχυών
κι η ευτυχία που κρατούσε το μικρό μου χέρι ο πατέρας και φεύγαμε στην κάψα του μεσημεριού
και να μου λέει
τ` ακούω ακόμα
" βλέπεις που γέρνουν
κλαιν για ένα αλώνι
έτσι κι οι λυπημένοι στη φθορά τους..."
δεν καταλάβαινα, ήταν λίγος καιρός που είχε χάσει την αγάπη του κι όλο στα βουνά με τριγυρνούσε
κι όταν μιλώ γι` αυτόν
που Άνθρωπο τον έχω στα δώματα και στους εξώστες μου
ιδρώνει ακόμα η παλάμη μου
Δημοσίευση σχολίου