Και ήρθε η σιωπή
με το βάρος της θάλασσας
όταν είχα λησμονήσει ότι
και τα πιό απέραντα μάτια
χάνονται κάτω
απ' τον έναστρο ουρανό.
Καθηλωμένη
στο μακρινό διάστημα
που θα μας ενώνει
στους αιώνες των αιώνων,
πάνω στη σκούρα πέτρα
και στα λευκά μάρμαρα,
μοιάζω να μην έχω
τίποτα να τελειώσω
έξω απ' τη φυλακή μου.
Ωσάν να μη με περιμένει,
ίστορες θεοί τούτων,
κανένα όνομα αγάπης.
Απο το βιβλίο "Ίστορες Θεοί Τούτων"
της αγαπημένης Αλεξάνδρας Δήμου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μ` έφεραν κοντά στην Πηγή τούτα τα άστρινα λόγια
κι η Πηγή έφυγε πρόσφατα στ` άστρα
στο μακρινό διάστημα
κάποτε πέφτουν κάτι σταξιές στα μάτια μου, όταν ανάσκελα στον ουρανό ψάχνω σημάδι
άργησα να καταλάβω μέσα στην αναγκαία μου αυταπάτη
πως από εντός μας πηγάζει η αγάπη
σε μορφή ακατάσχετου σταγονόμετρου
Σ` ευχαριστώ
Θα σε αγαπούσε η Πηγιώ αυτόματα, μόλις σε διάβαζε. Δεν πρόλαβε
..και τα μάτια της ψυχής χάνονται κάτω από τον έναστρο ουρανό??
Καλή βδομαδα κ.Στασινού
Δημοσίευση σχολίου