Τρίτη 20 Απριλίου 2010
Η Αγανακτηση που βρισκει Φωνη. Δημοσιεύω επιστολή του φίλου Ν.Κ. ως το λιγότερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή.
Το δικό μας δελτίο των οκτώ
Αυτοί που προσπάθησαν να πουλήσουν το Βατοπαίδι, απολαμβάνουν καθημερινά το καφεδάκι τους στο Κολωνάκι. Αυτοί που τους κάλυψαν, περιμένουν να ξανακυβερνήσουν. Αυτοί που απαλοτρίωσαν, διά χειρός Τσουκάτου, τη μίζα του 1.000.000 Ευρώ της Ζήμενς, μας κυβερνούν. Αυτοί που μας προστατεύουν από την εγκληματικότητα, αποδεικνύονται οργανικό τμήμα της εγκληματικότητας. Αυτοί που υποτίθεται ότι πολεμούν την ¨τρομοκρατία¨, είναι αυτοί που δημιουργούν τις προυποθέσεις ύπαρξής της. Αυτοί που διόρισαν τα παιδιά και τα παραπαίδια τους, φωνάζουν για απαξίωση του δημοσίου. Αυτοί που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, μας αποκαλούν τεμπέληδες. Αυτοί που φοροδιαφεύγουν επίσημα, μας κατηγορούν για φοροδιαφυγή. Αυτοί που παίρνουν τους μεγάλους μισθούς, ζητάνε τη μείωση των μικρών μισθών. Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη τη σύνταξη, ζητάνε την απαξίωση της δικής μας σύνταξης. Αυτοί που έχουν κάνει το ψέμα είδηση, επιμένουν να ονομάζονται μεγαλοδημοσιογράφοι.Ένα κράτος αλητοειδών και μια κοινωνία σε απόγνωση.Έ, ¨άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα ...¨ που λέει και το τραγούδι ενός οργισμένου τραγουδοποιού της εποχής μας.Γιατί η γενιά μας, δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη. Ν.Κ.
Αυτοί που προσπάθησαν να πουλήσουν το Βατοπαίδι, απολαμβάνουν καθημερινά το καφεδάκι τους στο Κολωνάκι. Αυτοί που τους κάλυψαν, περιμένουν να ξανακυβερνήσουν. Αυτοί που απαλοτρίωσαν, διά χειρός Τσουκάτου, τη μίζα του 1.000.000 Ευρώ της Ζήμενς, μας κυβερνούν. Αυτοί που μας προστατεύουν από την εγκληματικότητα, αποδεικνύονται οργανικό τμήμα της εγκληματικότητας. Αυτοί που υποτίθεται ότι πολεμούν την ¨τρομοκρατία¨, είναι αυτοί που δημιουργούν τις προυποθέσεις ύπαρξής της. Αυτοί που διόρισαν τα παιδιά και τα παραπαίδια τους, φωνάζουν για απαξίωση του δημοσίου. Αυτοί που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, μας αποκαλούν τεμπέληδες. Αυτοί που φοροδιαφεύγουν επίσημα, μας κατηγορούν για φοροδιαφυγή. Αυτοί που παίρνουν τους μεγάλους μισθούς, ζητάνε τη μείωση των μικρών μισθών. Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη τη σύνταξη, ζητάνε την απαξίωση της δικής μας σύνταξης. Αυτοί που έχουν κάνει το ψέμα είδηση, επιμένουν να ονομάζονται μεγαλοδημοσιογράφοι.Ένα κράτος αλητοειδών και μια κοινωνία σε απόγνωση.Έ, ¨άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα ...¨ που λέει και το τραγούδι ενός οργισμένου τραγουδοποιού της εποχής μας.Γιατί η γενιά μας, δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη. Ν.Κ.
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
O φιλος μας ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΖΩΗΣ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: «Ο έρωτας είναι πόλεμος ενστίκτων»
Μαρία Προκοπίου
10-03-2010
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος με το νέο του μυθιστόρημα «Αγαπώ τη δυσλεξία σου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Αιγέας, εικονογραφεί τα συναισθήματα, τις σκέψεις και δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα του νου και της καρδιάς. Το βιβλίο μέσα σε ένα μήνα βρίσκεται στην 3η έκδοση και, λόγω της θεματολογίας του, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον όχι μόνο των κλασικών αναγνωστών αλλά και όσων ενδιαφέρονται για το ζήτημα της δυσλεξίας στα σχολεία.
Τι κυριαρχεί στο έργο σας, το αίσθημα ή η γνώση;
Η ανάγκη για συνδιαλλαγή μυαλού και καρδιάς. Το βιβλίο στηρίζεται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι ο έρωτας, που αποτελεί συστατικό ζωής και όχι επιβίωσης. Ο δεύτερος, η ιστορία, μέσα από την οποία αντανακλώνται η αντίληψη και το βίωμα. Ο τρίτος, η δυσλεξία, που παραπέμπει στη διαφορετικότητα. Εικονογραφικά θα έλεγα πως αναζητώ τη φλόγα ενός κεριού στο σκοτάδι της επαυξανόμενης άγνοιάς μας.
Άγνοια ως προς τι;
Για τα πάντα. Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι λέμε «σ’ αγαπώ» επειδή το επιβάλλει η ερωτική μας σχέση. Κι όμως, η διαφορά είναι μεγάλη: Ο έρωτας είναι πόλεμος ενστίκτων, ενώ η αγάπη λυτρωτική προσφορά. Όσο για την ιστορία, πόσοι γνωρίζουμε εκεί που κατοικούμε ή εργαζόμαστε από πού προήλθε η ονομασία του δρόμου που καθημερινά διασχίζουμε;
Και η δυσλεξία τι σχέση έχει με όλα αυτά στο βιβλίο σας;
Το βασικότερο. Η πλειονότητα του κόσμου θεωρεί ότι κάθε διαφορετικότητα εγείρει καχυποψία. Είσαι αριστερόχειρας; Άρα αποτελείς γραφική εξαίρεση στον κανόνα των δεξιόχειρων. Έχεις δυσλεξία; Ε, τότε είσαι προβληματικός. Λάθος τραγικό. Η φύση έναν κανόνα έχει δίχως εξαίρεση: «Εφόσον γεννήθηκα, πρέπει να πεθάνω». Όλες οι άλλες εξαιρέσεις συναποτελούν τη γλυκιά διαφορετικότητα της ζωής. Και η δυσλεξία δεν είναι πάθηση αλλά μια αλλιώτικη επιθυμία εκμάθησης. Στο βιβλίο δυσλεκτικός είναι ο Άγγελος, ο ήρωάς μου.
Στα προηγούμενα έργα σας ήταν έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Σ’ αυτό πόσο υπάρχει;
Όσοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι δεν γράφουν αυτοβιογραφικά θεωρώ πως ψεύδονται. Απλώς φροντίζουν να καλύπτουν με το αμπαλάζ της μυθοπλασίας την ουσία και την πρόθεσή τους.
Υπήρξατε δυσλεκτικός;
Από τις πολλές μορφές δυσλεξίας που υπάρχουν είχα την αδυναμία τονισμού και μια μικρή διάσπαση προσοχής. Δεν μπορούσα να τονίσω ούτε μονοσύλλαβη λέξη. Με βοήθησε ένας δάσκαλός μου στο γυμνάσιο.
Ο Άγγελος του μυθιστορήματος από τραγικό πρόσωπο τελικά εξελίσσεται σε δημιουργικό δημοσιογράφο.
Έτσι ακριβώς. Ενώ πενθεί για δέκα χρόνια στην Αθήνα την Ελβίρα, τη μεγάλη του αγάπη, έρχεται η μέρα που την αναζητά στη Χίο, όπου ζει, γιατί θέλει να μάθει τους λόγους και τις αιτίες που τον εγκατέλειψε. Εκεί διασταυρώνεται με όλες τις σπουδαίες ιστορικές μορφές του νησιού· τον Κοραή, τον Σουρή, τον Αγγουλέ, τον Ψυχάρη, τον Συκουτρή και άλλους, που κοσμούν με τις προτομές τους την πλατεία της Χίου. Αρχίζει νοερά να συνομιλεί μαζί τους, ακούει τα παράπονά τους και διαπιστώνει ότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι σπουδαίοι, ήταν βουτηγμένοι στη ματαιοδοξία και στο αίσθημα του ανικανοποίητου. Βιώνει, λοιπόν, μια πρωτόγνωρη κατάσταση και, αντί να επαναδιευθετήσει την ερωτική του μιζέρια, εμπλουτίζει το πνεύμα του με γνώση.
Πρόσφατα σας τίμησε η Βιβλιοθήκη «Αδαμάντιος Κοραής». Πώς νιώσατε μέσα στο χώρο που τον περιγράφετε σε αρκετές από τις σελίδες του βιβλίου σας;
Ξανάζησα το έργο απ’ την αρχή. Σαν να συνομιλούσα με τις ιστορικές μορφές όλων όσοι φιλοξενούνται εκεί μέσα. Άλλωστε και η αναφορά μου στη Βιβλιοθήκη όπως και στα μικρασιατικά παράλια είναι έντονη, αφού υπάρχει και η περιγραφή ενός άλλου έρωτα, της Τουρκάλας Αϊσέ και του Έλληνα Μανούσου, οι οποίοι βιώνουν τη στέρηση και την απαγόρευση μέσα από τη διαφορετικότητα της φυλής.
Το καταστάλαγμα για τον αναγνώστη ποιο είναι;
Ο έρωτας γεννά τη ζωή, η ιστορία την ερμηνεύει και η διαφορετικότητα την ομορφαίνει.
Μαρία Προκοπίου
10-03-2010
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος με το νέο του μυθιστόρημα «Αγαπώ τη δυσλεξία σου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Αιγέας, εικονογραφεί τα συναισθήματα, τις σκέψεις και δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα του νου και της καρδιάς. Το βιβλίο μέσα σε ένα μήνα βρίσκεται στην 3η έκδοση και, λόγω της θεματολογίας του, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον όχι μόνο των κλασικών αναγνωστών αλλά και όσων ενδιαφέρονται για το ζήτημα της δυσλεξίας στα σχολεία.
Τι κυριαρχεί στο έργο σας, το αίσθημα ή η γνώση;
Η ανάγκη για συνδιαλλαγή μυαλού και καρδιάς. Το βιβλίο στηρίζεται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι ο έρωτας, που αποτελεί συστατικό ζωής και όχι επιβίωσης. Ο δεύτερος, η ιστορία, μέσα από την οποία αντανακλώνται η αντίληψη και το βίωμα. Ο τρίτος, η δυσλεξία, που παραπέμπει στη διαφορετικότητα. Εικονογραφικά θα έλεγα πως αναζητώ τη φλόγα ενός κεριού στο σκοτάδι της επαυξανόμενης άγνοιάς μας.
Άγνοια ως προς τι;
Για τα πάντα. Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι λέμε «σ’ αγαπώ» επειδή το επιβάλλει η ερωτική μας σχέση. Κι όμως, η διαφορά είναι μεγάλη: Ο έρωτας είναι πόλεμος ενστίκτων, ενώ η αγάπη λυτρωτική προσφορά. Όσο για την ιστορία, πόσοι γνωρίζουμε εκεί που κατοικούμε ή εργαζόμαστε από πού προήλθε η ονομασία του δρόμου που καθημερινά διασχίζουμε;
Και η δυσλεξία τι σχέση έχει με όλα αυτά στο βιβλίο σας;
Το βασικότερο. Η πλειονότητα του κόσμου θεωρεί ότι κάθε διαφορετικότητα εγείρει καχυποψία. Είσαι αριστερόχειρας; Άρα αποτελείς γραφική εξαίρεση στον κανόνα των δεξιόχειρων. Έχεις δυσλεξία; Ε, τότε είσαι προβληματικός. Λάθος τραγικό. Η φύση έναν κανόνα έχει δίχως εξαίρεση: «Εφόσον γεννήθηκα, πρέπει να πεθάνω». Όλες οι άλλες εξαιρέσεις συναποτελούν τη γλυκιά διαφορετικότητα της ζωής. Και η δυσλεξία δεν είναι πάθηση αλλά μια αλλιώτικη επιθυμία εκμάθησης. Στο βιβλίο δυσλεκτικός είναι ο Άγγελος, ο ήρωάς μου.
Στα προηγούμενα έργα σας ήταν έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Σ’ αυτό πόσο υπάρχει;
Όσοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι δεν γράφουν αυτοβιογραφικά θεωρώ πως ψεύδονται. Απλώς φροντίζουν να καλύπτουν με το αμπαλάζ της μυθοπλασίας την ουσία και την πρόθεσή τους.
Υπήρξατε δυσλεκτικός;
Από τις πολλές μορφές δυσλεξίας που υπάρχουν είχα την αδυναμία τονισμού και μια μικρή διάσπαση προσοχής. Δεν μπορούσα να τονίσω ούτε μονοσύλλαβη λέξη. Με βοήθησε ένας δάσκαλός μου στο γυμνάσιο.
Ο Άγγελος του μυθιστορήματος από τραγικό πρόσωπο τελικά εξελίσσεται σε δημιουργικό δημοσιογράφο.
Έτσι ακριβώς. Ενώ πενθεί για δέκα χρόνια στην Αθήνα την Ελβίρα, τη μεγάλη του αγάπη, έρχεται η μέρα που την αναζητά στη Χίο, όπου ζει, γιατί θέλει να μάθει τους λόγους και τις αιτίες που τον εγκατέλειψε. Εκεί διασταυρώνεται με όλες τις σπουδαίες ιστορικές μορφές του νησιού· τον Κοραή, τον Σουρή, τον Αγγουλέ, τον Ψυχάρη, τον Συκουτρή και άλλους, που κοσμούν με τις προτομές τους την πλατεία της Χίου. Αρχίζει νοερά να συνομιλεί μαζί τους, ακούει τα παράπονά τους και διαπιστώνει ότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι σπουδαίοι, ήταν βουτηγμένοι στη ματαιοδοξία και στο αίσθημα του ανικανοποίητου. Βιώνει, λοιπόν, μια πρωτόγνωρη κατάσταση και, αντί να επαναδιευθετήσει την ερωτική του μιζέρια, εμπλουτίζει το πνεύμα του με γνώση.
Πρόσφατα σας τίμησε η Βιβλιοθήκη «Αδαμάντιος Κοραής». Πώς νιώσατε μέσα στο χώρο που τον περιγράφετε σε αρκετές από τις σελίδες του βιβλίου σας;
Ξανάζησα το έργο απ’ την αρχή. Σαν να συνομιλούσα με τις ιστορικές μορφές όλων όσοι φιλοξενούνται εκεί μέσα. Άλλωστε και η αναφορά μου στη Βιβλιοθήκη όπως και στα μικρασιατικά παράλια είναι έντονη, αφού υπάρχει και η περιγραφή ενός άλλου έρωτα, της Τουρκάλας Αϊσέ και του Έλληνα Μανούσου, οι οποίοι βιώνουν τη στέρηση και την απαγόρευση μέσα από τη διαφορετικότητα της φυλής.
Το καταστάλαγμα για τον αναγνώστη ποιο είναι;
Ο έρωτας γεννά τη ζωή, η ιστορία την ερμηνεύει και η διαφορετικότητα την ομορφαίνει.
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
.jpg)
Tuesday, April 13, 2010
Μπάμπης Δερμιτζάκης: Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας
Προσεχώς
Posted by Babis Dermitzakis at Tuesday, April 13, 2010 0 comments
Labels: various
Μπάμπης Δερμιτζάκης: Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας
Προσεχώς
Posted by Babis Dermitzakis at Tuesday, April 13, 2010 0 comments
Labels: various
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
Αυτή η ιστορία γράφτηκε για να δικαιολογήσει μία αναίτια επίθεση. Ένας γέρος, σχεδόν, άνθρωπος επιτέθηκε σε λουόμενο στην παραλία, πέντε η ώρα το απόγευμα, επιχειρώντας να τον στραγγαλίσει με τα χέρια του. Ο επιτιθέμενος ήταν κοντύτερος και πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από τον κολυμβητή. Εύκολα εκείνος τον ακινητοποίησε και τον παρέδωσε στην αστυνομία. Όταν έφυγε το περιπολικό, ο ίδιος και η οικογένειά του βούτηξαν όλοι μαζί στα δροσερά νερά της θάλασσας, γελώντας ταυτόχρονα.
Ένα μυθιστόρημα για τους ακραίους τρόπους που μπορεί να μηχανευτεί όποιος πέσει στον πανικό της ηλικίας και του χρόνου. Όποιος δεν θέλει να μεγαλώσει άλλο.
Ανδρέας Μήτσου
O Aνδρέας Mήτσου κατάγεται από την Aμφιλοχία. Έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, ελληνική φιλολογία και είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας. Έχει εκδώσει επτά συλλογές διηγημάτων, δύο μυθιστορήματα και μία νουβέλα. Tο μυθιστόρημά του Tα ανίσχυρα ψεύδη του Oρέστη Xαλκιόπουλου τιμήθηκε το 1996 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. H συλλογή διηγημάτων του Σφήκες απέσπασε το Bραβείο Γραμμάτων Κώστα Ουράνη της Aκαδημίας Aθηνών το 2002. Tο 2007 η νουβέλα του O κύριος Eπισκοπάκης τιμήθηκε με το Bραβείο Aναγνωστών (EKEBI - EPT), ενώ την επόμενη χρονιά διασκευάστηκε για το θέατρο από τον ίδιο τον συγγραφέα και ανέβηκε στο «104 Kέντρο Λόγου και Tέχνης» σε σκηνοθεσία του Στέλιου Mάινα. Έργα του έχουν ανθολογηθεί και μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Eργάζεται ως καθηγητής, φιλόλογος, στη δημόσια μέση εκπαίδευση.
Βιβλιογραφία
Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:
Η ελεημοσύνη των γυναικών, 2009
Ο κύριος Επισκοπάκης, 2007
Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί, 2006
Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού, 2005
Ο σκύλος της Μαρί, 2004
Σφήκες, 2001
Γέλια, 1998
Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου, 1995
Ένα μυθιστόρημα για τους ακραίους τρόπους που μπορεί να μηχανευτεί όποιος πέσει στον πανικό της ηλικίας και του χρόνου. Όποιος δεν θέλει να μεγαλώσει άλλο.
Ανδρέας Μήτσου
O Aνδρέας Mήτσου κατάγεται από την Aμφιλοχία. Έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, ελληνική φιλολογία και είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας. Έχει εκδώσει επτά συλλογές διηγημάτων, δύο μυθιστορήματα και μία νουβέλα. Tο μυθιστόρημά του Tα ανίσχυρα ψεύδη του Oρέστη Xαλκιόπουλου τιμήθηκε το 1996 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. H συλλογή διηγημάτων του Σφήκες απέσπασε το Bραβείο Γραμμάτων Κώστα Ουράνη της Aκαδημίας Aθηνών το 2002. Tο 2007 η νουβέλα του O κύριος Eπισκοπάκης τιμήθηκε με το Bραβείο Aναγνωστών (EKEBI - EPT), ενώ την επόμενη χρονιά διασκευάστηκε για το θέατρο από τον ίδιο τον συγγραφέα και ανέβηκε στο «104 Kέντρο Λόγου και Tέχνης» σε σκηνοθεσία του Στέλιου Mάινα. Έργα του έχουν ανθολογηθεί και μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Eργάζεται ως καθηγητής, φιλόλογος, στη δημόσια μέση εκπαίδευση.
Βιβλιογραφία
Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:
Η ελεημοσύνη των γυναικών, 2009
Ο κύριος Επισκοπάκης, 2007
Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί, 2006
Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού, 2005
Ο σκύλος της Μαρί, 2004
Σφήκες, 2001
Γέλια, 1998
Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου, 1995
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Μικρη γεύση από ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ
από την ποιητική συλλογή «καινός διαιρέτης», εκδόσεις Νεφέλη, 2007
Χρόνος περνάει,
χρόνος διαιρείται.
Ο δρόμος τελικά μας έφερεστον τόπο πριν απ’ τον παράδεισο.
*Να διαιρείται το σώμα
θέλει μάτια έξω απ’ τα μάτια
και να προφταίνεις την αύρα που τρέχει,
την άλλως ασύλληπτη.
*Άβυσσος από μέσα σου ξεχύθηκα
έγινα αυτό που θες και σ' εκδικήθηκα
φόρεσα τη μορφή σου
και στην έδειξα
ήταν καιρός που σήκωνες το βάρος
να σου μοιάζω.
*Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος.
*Κι η ερημιά του φαροφύλακα
που κάθε αυγή
με ίδια πάντα αγωνία
τρέχει να βρει το τελευταίο κύμα
που άφησε αργά τη νύχτα
πλάι στα βότσαλα
προτού μιλήσει η απομόνωση,
στις τόσες φιλικές,
δικές φωνές του.
Φορές-φορές
γίνεσαι μάρτυρας καινούργιας μοναξιάς
έτσι που αφήνεσαι,
κι η μνήμη των ματιών
είν’ ισχυρότερη
από την άλλη που μισήσαμε.
*Είναι γραφτό, λες,
στον υβριστή να γίνεταιη αποκάλυψη του άχραντου.
Ποια θεία μετάληψη!
Να ντύνεσαι σφιχτά ό,τι αντιμάχεσαι,
προσπερνάς την αλήθεια ξυστά
και αγγίζεις το δράμα.
*Σκάβω και σκάβω βαθιά εντός μου
βρίσκω άελπτον ύδωρ.
Προσδοκώ το εξιτήριο των αισθήσεων.
*Κάπου μια γη με περιμένει
να μπω σαν ρίζα μέσα της,
βαθιά με τις αισθήσεις όλες νά ’χουν ενωθεί.
Πότε ν’ ακούω τους τριγμούς των πετρωμάτων
και πότε την ατέρμονη διάβρωση στο χώμα,
ενώ διακλαδίζομαι τριγύρω
αφήνοντας υγρή ανάσα να ποτίζει
καθώς ποτίζεται.
Τόπος ελάχιστος,
ν’ αναμετριέται με το άπειρο
κι εκεί να γείρω
που πολύ περιπλανήθηκα
το σώμα που ακόμα σέρνεται
αγόγγυστα
να σμίξει την απόμακρη ιδέα.
*Ανοίγω τα χέρια μου
στις χαρακιές των δυνάμεων
και βρίσκω στο δρόμο μου
εντός μου ανατολή.
Με το ελάχιστο
και αύρα μου τις λέξεις πορεύομαι
ψάχνοντας άπιαστο άνθισμα.
από την ποιητική συλλογή «καινός διαιρέτης», εκδόσεις Νεφέλη, 2007
Χρόνος περνάει,
χρόνος διαιρείται.
Ο δρόμος τελικά μας έφερεστον τόπο πριν απ’ τον παράδεισο.
*Να διαιρείται το σώμα
θέλει μάτια έξω απ’ τα μάτια
και να προφταίνεις την αύρα που τρέχει,
την άλλως ασύλληπτη.
*Άβυσσος από μέσα σου ξεχύθηκα
έγινα αυτό που θες και σ' εκδικήθηκα
φόρεσα τη μορφή σου
και στην έδειξα
ήταν καιρός που σήκωνες το βάρος
να σου μοιάζω.
*Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος.
*Κι η ερημιά του φαροφύλακα
που κάθε αυγή
με ίδια πάντα αγωνία
τρέχει να βρει το τελευταίο κύμα
που άφησε αργά τη νύχτα
πλάι στα βότσαλα
προτού μιλήσει η απομόνωση,
στις τόσες φιλικές,
δικές φωνές του.
Φορές-φορές
γίνεσαι μάρτυρας καινούργιας μοναξιάς
έτσι που αφήνεσαι,
κι η μνήμη των ματιών
είν’ ισχυρότερη
από την άλλη που μισήσαμε.
*Είναι γραφτό, λες,
στον υβριστή να γίνεταιη αποκάλυψη του άχραντου.
Ποια θεία μετάληψη!
Να ντύνεσαι σφιχτά ό,τι αντιμάχεσαι,
προσπερνάς την αλήθεια ξυστά
και αγγίζεις το δράμα.
*Σκάβω και σκάβω βαθιά εντός μου
βρίσκω άελπτον ύδωρ.
Προσδοκώ το εξιτήριο των αισθήσεων.
*Κάπου μια γη με περιμένει
να μπω σαν ρίζα μέσα της,
βαθιά με τις αισθήσεις όλες νά ’χουν ενωθεί.
Πότε ν’ ακούω τους τριγμούς των πετρωμάτων
και πότε την ατέρμονη διάβρωση στο χώμα,
ενώ διακλαδίζομαι τριγύρω
αφήνοντας υγρή ανάσα να ποτίζει
καθώς ποτίζεται.
Τόπος ελάχιστος,
ν’ αναμετριέται με το άπειρο
κι εκεί να γείρω
που πολύ περιπλανήθηκα
το σώμα που ακόμα σέρνεται
αγόγγυστα
να σμίξει την απόμακρη ιδέα.
*Ανοίγω τα χέρια μου
στις χαρακιές των δυνάμεων
και βρίσκω στο δρόμο μου
εντός μου ανατολή.
Με το ελάχιστο
και αύρα μου τις λέξεις πορεύομαι
ψάχνοντας άπιαστο άνθισμα.
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Απόσπασμα από την παρουσίαση στον ΙΑΝΟ του βιβλιου της ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ "Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΘΥΜΟΝ"
.....................................................................................................................................................................
..........Το βιβλίο λοιπόν της Ιωάννας το χάλασα.
Πάτησα πάλι μαζί της στο προξενείο, ούρησα συνδρομητικά στο κύπελλο της ώστε να πάει μετανάστης στην Γερμανία, με μια απορία που ίσως απόψε μου λύσει.
Εφόσον η Γερμανία ήταν υπεύθυνη για την διάλυση όλης της Ευρώπης μαζί και της χώρας
Εφόσον ήταν υπεύθυνη και για τα παρεπόμενα του πολέμου αυτού, Ορφάνια, Πείνα. Ανεργία. Καταστροφή παραγωγικών μονάδων. Υπόθαλψη διχονοιών…..
Άρα και υπεύθυνη για το μετέπειτα μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ, έστω και συμβολικά να κάνει απρόσκοπτα αυτήν τη προσφορά του «χρυσαφένιου της»;
Σκέφτηκα πως εδώ θα επενέβη η μυστήρια η δυσερμήνευτη φύση της γυναίκας.
Η οποία γυναίκα αφενός δεν αρέσκεται στην χωροχρονική οριοθέτηση που υπάρχει μέσα στο Γερμανικό προξενείο «Τέλειωνε κυρά μου μεσημέριασε, ξεμπέρδευε κι άδειασέ μας την γωνιά» λες και η ταχύτητά της θα καθόριζε την ικανότητά της να προσαρμοστεί στις ταχύτητες της Γερμανικής βιομηχανίας….
ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΛΗ βαθιά της ίσως και να μην επιθυμεί την μετανάστευση και με όπλο το ίδιο το σώμα της εμποδίζει το ταξίδι αυτό, αναστέλλοντας ασυνείδητα την λειτουργία της, αλλά που επίσης έχει κάθε δικαίωμα να ορέγεται τις δυνατότητες που θα της προσφερθούν αν ανοίξει την άλλη πόρτα, αν αδράξει την ευκαιρία.
Έτσι ΕΥΡΙΣΚΌΜΕΝΗ σε σύγχυση θα έλεγα, δέχεται την προσφορά της φίλης της και με το τρικ που προαναφέραμε, παίρνει το διαβατήριο ώστε να κυνηγήσει το όνειρο.
Έχουμε συναντήσει στην λογοτεχνία σελίδες όπου η φιλία μπορεί να αποδειχτεί, να βεβαιωθεί , η να διασωθεί με στέρηση η προσφορά. Έτσι έχουμε αποδεχτεί το Αίμα, τη Τροφή, τον Έρωτα, το Πλούτο, ως επιβεβαιώσεις μιας φιλικής σχέσης, η σαν αιτίες ακύρωσης φιλίας.
Κι έρχεται εδώ η Ιωάννα, με έναν άλλο τρόπο, να
επισφραγίσει τη σχέση των δυο γυναικών.
«Το δοχείο με τα ούρα της.»
Για να αποδείξει περίτρανα ότι στην φιλία πρέπει να δίνεις, ακριβώς Ό,τι χρειάζεται ο άλλος.
Η Ιωάννα θεωρώ ότι με όργανο τις ηρωίδες της
υπερασπίζεται την μνήμη.
Οι ηρωίδες της οι οποίες μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας του τόπου, δημιουργήσανε μικρές προσωπικές ιστορίες αντίστασης που δεν πήγαν χαμένες αλλά αποτυπώθηκαν μέσα στους άλλους έστω και ασυνείδητα, ώστε μετά από γενιές γενεών, κάποια χαρακτηριστικά τους πιθανόν και να θεωρηθούν εγγενή.
Η ιστορία αναδιπλώνεται από τα χρόνια του εμφυλίου ΚΑΙ ΜΕΤΆ. Αν και ότι δεν υπάρχει «ιστορία» με την στενή έννοια του όρου. Υπάρχουν ιστορίες ζευγών.
Η ιστορία των δυο γυναικών, της Τασίας και της Ειρήνης είναι Ο ΚΑΜΒΆΣ όπου θα ακουμπήσουν οι επιμέρους ιστορίες που εξελίσσονται ως επί το πολύ ανά ζεύγη.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;
Της Φωτεινής και της -Μαύρης που σαν δύο αντίθετα διαμορφώνουν το Όλον. Και που η έννοια αυτή της ολότητος θα γίνει συνείδηση Με την απώλεια. Τον μόνο τραγικό τρόπο που η ζωή χρησιμοποιεί, ώστε να καταστεί η γνώση τέτοια, που να υπερβαίνει και την ίδια.
Της Αρχόντως με τον παπά-Λάμπρο. Ζευγάρι άκαιρο και μοιραίο θα έλεγε κανείς εφόσον η Αρχόντω είναι το ξένο αυτό που έστω και με την θέαση ικανό να σπείρει «καινά δαιμόνια» και άρα το επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή.
Έχουμε τη Μαύρη με τον Παπά-Λάμπρο. Αφ ενός τον εκπρόσωπο της θρησκείας και αφετέρου τη Μαύρη. Ένα κράμα παράξενο, όπου το ένα της μάτι αγκαλιάζει την λογική με το άλλο ερωτοτροπεί με τις ρίζες της δεισιδαιμονίας.
Η Μαύρη και ο παπάς, είναι ουσιαστικά δύο εξουσίες. Που ενώ δείχνουν αντίθετες, μπορούν να συνεργάζονται η και ασκούν πίεση η μια επί της άλλης. Κι αυτό διότι και οι δύο αντλούν την δύναμη τους από το ίδιο σημείο. Το φόβο του ανθρώπου.
Η Αρχόντω με την Μαύρη. Είναι η σιωπηρή και επίμονη επίθεση του διαφορετικού (που είναι η Αρχόντω) στην συνοχή της κοινότητας που αντιπροσωπεύεται από την Μαύρη. Είναι η αντίθεση που θα παύσει, μόνο με την ΟΡΙΣΤΙΚΉ αποχώρηση της μιας εκ των δυο.
Ένα άλλο ζευγάρι ο Σώτος με τη Μαργαρώ όπου ο ένας μπορεί να χαλάσει η να σώσει τον άλλον.
Εικόνες: Ο Σώτος να σκάβει για να θάψει τη Μαργαρώ
Ο Σπύρος, με την φθίση του, ο Πάνος και η καταστροφή του βιβλίου ο Μάρκος στην διαρκή του απουσία να τροφοδοτεί τα όνειρα της Τασίας.
Και τέλος η μια από τις αγάπες που δεν ευδοκίμησαν, ανάμεσα στον Πέτρο και τη Φωτεινή Λες και το τέλος αυτό να ήταν η τιμωρία που η Φωτεινή για άλλη μια φορά δεν τήρησε το έθος, και ανάρτησε ανάποδα την σημαία του σχολείου, η για το ότι μέχρι τότε αμφισβητούσε τον έρωτα με όλες τις δυνάμεις της.
Αφησα τελευταίο το ζεύγος της Αρχόντως με τον Κωνσταντίνο.
Μάνας με γιου. Και άρα εν δυνάμει Σχέση επικίνδυνη.
Εδώ θα παρακολουθήσουμε με έκπληξη, μάνα που έχει το θάρρος να δηλώνει ότι δεν επιθυμεί το παιδί αυτό και ακόμα περισσότερο, ότι δεν επιθυμεί να το αγαπήσει.
Και εν συνεχεία υπαινικτικά αρχικά, περισσότερο ευθαρσώς κατόπιν, κατά πόσο αυτή η απόρριψη θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνη από την πλευρά του Κωνσταντίνου.
Μια Εικόνα που μου δημιούργησε τέτοια φρίκη ώστε συμπόνεσα την Αρχόντω ήταν η εξής: Με τα μάτια του μυαλού της έβλεπε κιόλας τον τραγόπαπα κουλουριασμένο εμβρυϊκά, να της πλακώνει το στομάχι και να βυζαίνει αχόρταγα, ζουλώντας την με τα δάχτυλα, το γαλατάκι της που χανόταν άδικα σε αυτό το στόμα, σε αυτά τα γένια, σε αυτό το ξένο, πάνω απ’ όλα σώμα.Φρικη!
Θα έρθω τώρα στον Κωνσταντίνο. Ένα αγόρι ανεπιθύμητο, φύση ελαφρά παραλογισμένη από την έλλειψη της μητρικής αγάπης, θα Θανατώνει γάτες, θα πιλατεύει ζώα, θα επιχειρήσει να σκοτώσει την μάνα του.
Αργότερα θα προσπαθήσει με τρόπο δόλιο (που μόνο στο τέλος θα αποκαλυφθεί) να κρατήσει κοντά του την μόνη που τον νοιάστηκε, την Τασία. Κλέβοντάς της όμως την δυνατότητα να ευτυχήσει.
Η Ιωάννα ντύνει με τα χρώματα της πεταλούδας μονάρχης, τον Κωνσταντίνο. Δηλαδή τον έχει ετοιμοπόλεμο, ακόμα και για πολέμους ανίερους. Ο Κωνσταντίνος πάντα θα τρώει καραμέλες που το περιτύλιγμά τους έχουν την πεταλούδα «ΜΟΝΑΡΧΗ» είδος που επιφέρει στο θύμα του ανικανότητα αντίδρασης, προδίδει και γίνεται υπαίτιος φονικού…σαν Μονάρχης πραγματικός, ασύδοτος, ασυνείδητος, που προσυπογράφουν οι ελλείψεις την ζωή του.
Η Ιωάννα Χρήστου, πιστεύω ότι θα παρασύρθηκε από τις μνήμες. Ξέρω πως όταν η ιστορία είναι αληθινή, συμβαίνει να σε στοιχειώνει περισσότερο από την μυθοπλασία.
Έτσι την νοιώθω σε σημεία να βαριανασαίνει, αλλά ως φαίνεται κατέχει τον τρόπο, ώστε να τιθασεύει το κείμενο, ώστε να κυλάει με πάθος που όμως δεν σε εξουθενώνει.
Μπορείς να παρακολουθείς με ενδιαφέρον απτόητο, διότι εκεί που χρειάζεται θα χαλαρώσεις από ένα άσχετο-σχετικό στοιχείο που θα σε μάθει η και θα σου θυμίσει, ενώ παράλληλα θα δείξει την μικρή –μεγάλη εαυτότητα απέναντι στην μικρή-μεγάλη παγκοσμιότητα.
Η Συγγραφέας δεν μας δίνει ένα κείμενο εύπεπτο.
Το βιβλίο αυτό, είναι ένα τέχνημα που ενώ θέλει να δείξει προσιτό, μέσα του κρατά τη φιλοδοξία εκτός του να τέρψει την ψυχή και να διδάξει.
Πράγμα λίγο επικίνδυνο, που όμως γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε η ιστορία, η γνώση, η υπενθύμιση, ή η πληροφορία, προσφέρονται με τέτοιον υποδόριο θα έλεγα τρόπο, ώστε να τα απορροφάμε σχεδόν μαζί με το σώμα της αφήγησης.
Έτσι θα βρούμε ιστορικές αναφορές:
1) εισβολή Γερμανών στην Ελλάδα (γεννά η Αρχόντω)
1) Γιούρι Γκαγκάριν
3) αναφορές στην δράση, και τις προφητείες του Ρασπούτιν
4) Σχετικά με τις δολοφονίες στην πόλη Χουάρεθ
5)αναφορές στα ΚΑΡΤΈΛ των ναρκωτικών και στα σύμφωνά τους
6)Μετά την καταστροφή του Κόβεντρυ από την Γερμανική αεροπορία, δημιουργήθηκε η λέξη Koventrieren για να σημάνει τον αφανισμό του αντιπάλου.
7) ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ Παγκόσμιο κέντρο εμπορίου
Αναφορές σε ταινίες Η καλλιτέχνες
1)Ταρκόφσκι (το όνομά μου είναι Ιβάν)
2) ΑΝΑΦΟΡΆ ΣΤΟ ΕΝ ΛΌΓΩ Σαιξπηρικό έργο από τον Γκρηγκορι Κόζιντσεφ
3) αναφορά στον Γαλάζιο Άγγελο του Στέρν-μπεργκ
4)αναφορά στην Μάρλεν Ντήτριχ ως «Τραγική Τσαρίνα»
5) θάνατος του Νουρέγιεφ τον Ιανουάριο του 1993
Αναφορές σε σημεία που κατά τρόπον καθόρισαν την πορεία του φεμινιστικού κινήματος,
1)Η συμβολική πράξη της φεμινίστριας Μαίρης Ρίτσαρσον που χτύπησε πίνακα του Βελάσκεθ στην εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου
2) η δολοφονία του γιατρού που προέβαινε σε εκτρώσεις
3) στην Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ, στην επαναστατική Ρωσία
θα βρούμε επίσης
1) Αστρονομικές νύξεις σχετικά με κομήτες πλανήτες τροχιές..
2) Αναφορά ΣΕ ποιητές στην Σαπφώ, στον Μαλακάση στον Ναζίμ ΧΙΚΜΈΤ
η σε έργα τους Άσμα Ασμάτων…
3) Λαικές δοξασίες,ήθη και έθιμα (ευνουχισμός ζώου)
1) Συνηθειες φυλών (Νούβα)
Το βιβλίο της Ιωάννας είναι γεμάτο εικόνες. Που από μόνες τους δεν θα μου έλεγαν και πολλά αν δεν συνοδεύονταν από την σοβαρότητα του χρονικού, την φαντασιακή υπέρβαση του μύθου, το ρεαλισμό της πάλλουσας ζωής.
Το βιβλίο επίσης θέτει ερωτήματα. Αλλά δεν επιδιώκει να δώσει απαντήσεις. Με σεβασμό στους ήρωές, επιτρέπει άλλοτε να τα απαντούν, άλλοτε να έχουν την ψευδαίσθηση μιας λύσης, η την πλάνη του αδιεξόδου.
Τελειώνοντας θα πω για το εκπληκτικό κεφάλαιο το Ωμεγα, όπου χάρηκα τον τρόπο που η συγγραφέας τονώνει το Εγώ της Ηρωίδας της μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να μην αφανιστεί η εαυτότητα της που προφανώς την θεωρεί ιερή, και το κεφάλαιο ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ με το οποίο τελειώνει το βιβλίο, και όπου για άλλη μια φορά δηλώνεται, η γκάμα της συγγραφέως, που πιστεύω πως από εδώ κι εμπρός θα μας συντροφεύει.
Διότι Έτσι κι αλλιώς πολύ επιθυμούμε να διαβάζουμε βιβλία τέτοιας ποιότητας, ώστε να μη γινόμαστε δολοφόνοι του πολύτιμου χρόνου μας.
.....................................................................................................................................................................
..........Το βιβλίο λοιπόν της Ιωάννας το χάλασα.
Πάτησα πάλι μαζί της στο προξενείο, ούρησα συνδρομητικά στο κύπελλο της ώστε να πάει μετανάστης στην Γερμανία, με μια απορία που ίσως απόψε μου λύσει.
Εφόσον η Γερμανία ήταν υπεύθυνη για την διάλυση όλης της Ευρώπης μαζί και της χώρας
Εφόσον ήταν υπεύθυνη και για τα παρεπόμενα του πολέμου αυτού, Ορφάνια, Πείνα. Ανεργία. Καταστροφή παραγωγικών μονάδων. Υπόθαλψη διχονοιών…..
Άρα και υπεύθυνη για το μετέπειτα μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ, έστω και συμβολικά να κάνει απρόσκοπτα αυτήν τη προσφορά του «χρυσαφένιου της»;
Σκέφτηκα πως εδώ θα επενέβη η μυστήρια η δυσερμήνευτη φύση της γυναίκας.
Η οποία γυναίκα αφενός δεν αρέσκεται στην χωροχρονική οριοθέτηση που υπάρχει μέσα στο Γερμανικό προξενείο «Τέλειωνε κυρά μου μεσημέριασε, ξεμπέρδευε κι άδειασέ μας την γωνιά» λες και η ταχύτητά της θα καθόριζε την ικανότητά της να προσαρμοστεί στις ταχύτητες της Γερμανικής βιομηχανίας….
ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΛΗ βαθιά της ίσως και να μην επιθυμεί την μετανάστευση και με όπλο το ίδιο το σώμα της εμποδίζει το ταξίδι αυτό, αναστέλλοντας ασυνείδητα την λειτουργία της, αλλά που επίσης έχει κάθε δικαίωμα να ορέγεται τις δυνατότητες που θα της προσφερθούν αν ανοίξει την άλλη πόρτα, αν αδράξει την ευκαιρία.
Έτσι ΕΥΡΙΣΚΌΜΕΝΗ σε σύγχυση θα έλεγα, δέχεται την προσφορά της φίλης της και με το τρικ που προαναφέραμε, παίρνει το διαβατήριο ώστε να κυνηγήσει το όνειρο.
Έχουμε συναντήσει στην λογοτεχνία σελίδες όπου η φιλία μπορεί να αποδειχτεί, να βεβαιωθεί , η να διασωθεί με στέρηση η προσφορά. Έτσι έχουμε αποδεχτεί το Αίμα, τη Τροφή, τον Έρωτα, το Πλούτο, ως επιβεβαιώσεις μιας φιλικής σχέσης, η σαν αιτίες ακύρωσης φιλίας.
Κι έρχεται εδώ η Ιωάννα, με έναν άλλο τρόπο, να
επισφραγίσει τη σχέση των δυο γυναικών.
«Το δοχείο με τα ούρα της.»
Για να αποδείξει περίτρανα ότι στην φιλία πρέπει να δίνεις, ακριβώς Ό,τι χρειάζεται ο άλλος.
Η Ιωάννα θεωρώ ότι με όργανο τις ηρωίδες της
υπερασπίζεται την μνήμη.
Οι ηρωίδες της οι οποίες μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας του τόπου, δημιουργήσανε μικρές προσωπικές ιστορίες αντίστασης που δεν πήγαν χαμένες αλλά αποτυπώθηκαν μέσα στους άλλους έστω και ασυνείδητα, ώστε μετά από γενιές γενεών, κάποια χαρακτηριστικά τους πιθανόν και να θεωρηθούν εγγενή.
Η ιστορία αναδιπλώνεται από τα χρόνια του εμφυλίου ΚΑΙ ΜΕΤΆ. Αν και ότι δεν υπάρχει «ιστορία» με την στενή έννοια του όρου. Υπάρχουν ιστορίες ζευγών.
Η ιστορία των δυο γυναικών, της Τασίας και της Ειρήνης είναι Ο ΚΑΜΒΆΣ όπου θα ακουμπήσουν οι επιμέρους ιστορίες που εξελίσσονται ως επί το πολύ ανά ζεύγη.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;
Της Φωτεινής και της -Μαύρης που σαν δύο αντίθετα διαμορφώνουν το Όλον. Και που η έννοια αυτή της ολότητος θα γίνει συνείδηση Με την απώλεια. Τον μόνο τραγικό τρόπο που η ζωή χρησιμοποιεί, ώστε να καταστεί η γνώση τέτοια, που να υπερβαίνει και την ίδια.
Της Αρχόντως με τον παπά-Λάμπρο. Ζευγάρι άκαιρο και μοιραίο θα έλεγε κανείς εφόσον η Αρχόντω είναι το ξένο αυτό που έστω και με την θέαση ικανό να σπείρει «καινά δαιμόνια» και άρα το επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή.
Έχουμε τη Μαύρη με τον Παπά-Λάμπρο. Αφ ενός τον εκπρόσωπο της θρησκείας και αφετέρου τη Μαύρη. Ένα κράμα παράξενο, όπου το ένα της μάτι αγκαλιάζει την λογική με το άλλο ερωτοτροπεί με τις ρίζες της δεισιδαιμονίας.
Η Μαύρη και ο παπάς, είναι ουσιαστικά δύο εξουσίες. Που ενώ δείχνουν αντίθετες, μπορούν να συνεργάζονται η και ασκούν πίεση η μια επί της άλλης. Κι αυτό διότι και οι δύο αντλούν την δύναμη τους από το ίδιο σημείο. Το φόβο του ανθρώπου.
Η Αρχόντω με την Μαύρη. Είναι η σιωπηρή και επίμονη επίθεση του διαφορετικού (που είναι η Αρχόντω) στην συνοχή της κοινότητας που αντιπροσωπεύεται από την Μαύρη. Είναι η αντίθεση που θα παύσει, μόνο με την ΟΡΙΣΤΙΚΉ αποχώρηση της μιας εκ των δυο.
Ένα άλλο ζευγάρι ο Σώτος με τη Μαργαρώ όπου ο ένας μπορεί να χαλάσει η να σώσει τον άλλον.
Εικόνες: Ο Σώτος να σκάβει για να θάψει τη Μαργαρώ
Ο Σπύρος, με την φθίση του, ο Πάνος και η καταστροφή του βιβλίου ο Μάρκος στην διαρκή του απουσία να τροφοδοτεί τα όνειρα της Τασίας.
Και τέλος η μια από τις αγάπες που δεν ευδοκίμησαν, ανάμεσα στον Πέτρο και τη Φωτεινή Λες και το τέλος αυτό να ήταν η τιμωρία που η Φωτεινή για άλλη μια φορά δεν τήρησε το έθος, και ανάρτησε ανάποδα την σημαία του σχολείου, η για το ότι μέχρι τότε αμφισβητούσε τον έρωτα με όλες τις δυνάμεις της.
Αφησα τελευταίο το ζεύγος της Αρχόντως με τον Κωνσταντίνο.
Μάνας με γιου. Και άρα εν δυνάμει Σχέση επικίνδυνη.
Εδώ θα παρακολουθήσουμε με έκπληξη, μάνα που έχει το θάρρος να δηλώνει ότι δεν επιθυμεί το παιδί αυτό και ακόμα περισσότερο, ότι δεν επιθυμεί να το αγαπήσει.
Και εν συνεχεία υπαινικτικά αρχικά, περισσότερο ευθαρσώς κατόπιν, κατά πόσο αυτή η απόρριψη θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνη από την πλευρά του Κωνσταντίνου.
Μια Εικόνα που μου δημιούργησε τέτοια φρίκη ώστε συμπόνεσα την Αρχόντω ήταν η εξής: Με τα μάτια του μυαλού της έβλεπε κιόλας τον τραγόπαπα κουλουριασμένο εμβρυϊκά, να της πλακώνει το στομάχι και να βυζαίνει αχόρταγα, ζουλώντας την με τα δάχτυλα, το γαλατάκι της που χανόταν άδικα σε αυτό το στόμα, σε αυτά τα γένια, σε αυτό το ξένο, πάνω απ’ όλα σώμα.Φρικη!
Θα έρθω τώρα στον Κωνσταντίνο. Ένα αγόρι ανεπιθύμητο, φύση ελαφρά παραλογισμένη από την έλλειψη της μητρικής αγάπης, θα Θανατώνει γάτες, θα πιλατεύει ζώα, θα επιχειρήσει να σκοτώσει την μάνα του.
Αργότερα θα προσπαθήσει με τρόπο δόλιο (που μόνο στο τέλος θα αποκαλυφθεί) να κρατήσει κοντά του την μόνη που τον νοιάστηκε, την Τασία. Κλέβοντάς της όμως την δυνατότητα να ευτυχήσει.
Η Ιωάννα ντύνει με τα χρώματα της πεταλούδας μονάρχης, τον Κωνσταντίνο. Δηλαδή τον έχει ετοιμοπόλεμο, ακόμα και για πολέμους ανίερους. Ο Κωνσταντίνος πάντα θα τρώει καραμέλες που το περιτύλιγμά τους έχουν την πεταλούδα «ΜΟΝΑΡΧΗ» είδος που επιφέρει στο θύμα του ανικανότητα αντίδρασης, προδίδει και γίνεται υπαίτιος φονικού…σαν Μονάρχης πραγματικός, ασύδοτος, ασυνείδητος, που προσυπογράφουν οι ελλείψεις την ζωή του.
Η Ιωάννα Χρήστου, πιστεύω ότι θα παρασύρθηκε από τις μνήμες. Ξέρω πως όταν η ιστορία είναι αληθινή, συμβαίνει να σε στοιχειώνει περισσότερο από την μυθοπλασία.
Έτσι την νοιώθω σε σημεία να βαριανασαίνει, αλλά ως φαίνεται κατέχει τον τρόπο, ώστε να τιθασεύει το κείμενο, ώστε να κυλάει με πάθος που όμως δεν σε εξουθενώνει.
Μπορείς να παρακολουθείς με ενδιαφέρον απτόητο, διότι εκεί που χρειάζεται θα χαλαρώσεις από ένα άσχετο-σχετικό στοιχείο που θα σε μάθει η και θα σου θυμίσει, ενώ παράλληλα θα δείξει την μικρή –μεγάλη εαυτότητα απέναντι στην μικρή-μεγάλη παγκοσμιότητα.
Η Συγγραφέας δεν μας δίνει ένα κείμενο εύπεπτο.
Το βιβλίο αυτό, είναι ένα τέχνημα που ενώ θέλει να δείξει προσιτό, μέσα του κρατά τη φιλοδοξία εκτός του να τέρψει την ψυχή και να διδάξει.
Πράγμα λίγο επικίνδυνο, που όμως γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε η ιστορία, η γνώση, η υπενθύμιση, ή η πληροφορία, προσφέρονται με τέτοιον υποδόριο θα έλεγα τρόπο, ώστε να τα απορροφάμε σχεδόν μαζί με το σώμα της αφήγησης.
Έτσι θα βρούμε ιστορικές αναφορές:
1) εισβολή Γερμανών στην Ελλάδα (γεννά η Αρχόντω)
1) Γιούρι Γκαγκάριν
3) αναφορές στην δράση, και τις προφητείες του Ρασπούτιν
4) Σχετικά με τις δολοφονίες στην πόλη Χουάρεθ
5)αναφορές στα ΚΑΡΤΈΛ των ναρκωτικών και στα σύμφωνά τους
6)Μετά την καταστροφή του Κόβεντρυ από την Γερμανική αεροπορία, δημιουργήθηκε η λέξη Koventrieren για να σημάνει τον αφανισμό του αντιπάλου.
7) ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ Παγκόσμιο κέντρο εμπορίου
Αναφορές σε ταινίες Η καλλιτέχνες
1)Ταρκόφσκι (το όνομά μου είναι Ιβάν)
2) ΑΝΑΦΟΡΆ ΣΤΟ ΕΝ ΛΌΓΩ Σαιξπηρικό έργο από τον Γκρηγκορι Κόζιντσεφ
3) αναφορά στον Γαλάζιο Άγγελο του Στέρν-μπεργκ
4)αναφορά στην Μάρλεν Ντήτριχ ως «Τραγική Τσαρίνα»
5) θάνατος του Νουρέγιεφ τον Ιανουάριο του 1993
Αναφορές σε σημεία που κατά τρόπον καθόρισαν την πορεία του φεμινιστικού κινήματος,
1)Η συμβολική πράξη της φεμινίστριας Μαίρης Ρίτσαρσον που χτύπησε πίνακα του Βελάσκεθ στην εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου
2) η δολοφονία του γιατρού που προέβαινε σε εκτρώσεις
3) στην Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ, στην επαναστατική Ρωσία
θα βρούμε επίσης
1) Αστρονομικές νύξεις σχετικά με κομήτες πλανήτες τροχιές..
2) Αναφορά ΣΕ ποιητές στην Σαπφώ, στον Μαλακάση στον Ναζίμ ΧΙΚΜΈΤ
η σε έργα τους Άσμα Ασμάτων…
3) Λαικές δοξασίες,ήθη και έθιμα (ευνουχισμός ζώου)
1) Συνηθειες φυλών (Νούβα)
Το βιβλίο της Ιωάννας είναι γεμάτο εικόνες. Που από μόνες τους δεν θα μου έλεγαν και πολλά αν δεν συνοδεύονταν από την σοβαρότητα του χρονικού, την φαντασιακή υπέρβαση του μύθου, το ρεαλισμό της πάλλουσας ζωής.
Το βιβλίο επίσης θέτει ερωτήματα. Αλλά δεν επιδιώκει να δώσει απαντήσεις. Με σεβασμό στους ήρωές, επιτρέπει άλλοτε να τα απαντούν, άλλοτε να έχουν την ψευδαίσθηση μιας λύσης, η την πλάνη του αδιεξόδου.
Τελειώνοντας θα πω για το εκπληκτικό κεφάλαιο το Ωμεγα, όπου χάρηκα τον τρόπο που η συγγραφέας τονώνει το Εγώ της Ηρωίδας της μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να μην αφανιστεί η εαυτότητα της που προφανώς την θεωρεί ιερή, και το κεφάλαιο ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ με το οποίο τελειώνει το βιβλίο, και όπου για άλλη μια φορά δηλώνεται, η γκάμα της συγγραφέως, που πιστεύω πως από εδώ κι εμπρός θα μας συντροφεύει.
Διότι Έτσι κι αλλιώς πολύ επιθυμούμε να διαβάζουμε βιβλία τέτοιας ποιότητας, ώστε να μη γινόμαστε δολοφόνοι του πολύτιμου χρόνου μας.
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
"Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ" ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Το 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας, ντυμένες στα λευκά βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας ίσα δικαιώματα με τους άντρες συναδέλφους τους. Η προσπάθειά τους πνίγηκε στο αίμα.
Άνοιξε όμως ο δρόμος για την διεκδίκηση δικαιωμάτων που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα.
Κυρίες και κύριοι, αύριο 8 Μαρτίου θα γιορταστεί η Ημέρα της Γυναίκας.
Σήμερα όμως, εμείς σ αυτόν τον φιλόξενο χώρο, θα καλωσορίσουμε μια νέα γυναίκα. Την Πηνελόπη Εμμανουήλ με το πρώτο της πόνημα. Την «Ασυμβίβαστη»
Η Πηνελόπη με ξάφνιασε ευχάριστα σαν έμαθα ότι ανήκει στο είδος αυτό των ανθρώπων που το πάθος και τα πάθη τα διοχετεύει σε τέτοιους στόχους.
Διότι σας καθιστώ γνωστό, αν δεν το ξέρετε ήδη, πως το είδος των συγγραφέων είναι ένα πολύ ιδιόμορφο είδος.
Θα έλεγα πως ο Συγγραφέας είναι ένας απελπισμένος ισοβίτης.
Ένας ισοβίτης που θεωρεί σχεδόν καθήκον του να προβαίνει σε διαρκείς αποδράσεις.
Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι θα προβαίνει σε διαρκείς αποδράσεις, επειδή όλες θα είναι αποτυχημένες.
Και θα αρκείται στις προσπάθειες που θα κάνει.
Οι προσπάθειες του για απόδραση, διαρκούνε όσο και η συγγραφή ενός βιβλίου. Μετά, ξαναρίχνεται στην φυλακή του, μέχρις ότου κάποιο άλλο σχέδιο απόδρασης μπει στο μυαλό του.
Κάποιος είπε πως αν οι συγγραφείς ήσαν ευτυχισμένα πλάσματα, δεν θα γίνονταν συγγραφείς. Κι εγώ λέω πως και όλες οι γυναίκες γνωρίζουν τις οδύνες ενός τοκετού, αλλά όλες επιθυμούν την τεκνοποιία. Θέλω να πω πως όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν.
Και οι συγγραφείς είναι και απόλυτα ευτυχισμένα και βαθιά δυστυχισμένα όντα.
Ιδιαίτερα οι γυναίκες συγγραφείς. Αυτές έχουν να παλέψουν και με άλλες δυσκολίες, που δεν θα αναφέρω αυτή τη στιγμή. Εξ άλλου η νέα μας συγγραφέας, από την στιγμή που αποφάσισε να μπει στο παιχνίδι αυτό, σημαίνει ότι είναι αποφασισμένη να παλέψει με όλες τις αντιξοότητες που πιθανόν να συναντήσει.
Αυτό εξ άλλου περνάει και στην νουβέλα της. Όπου με ματιά περιμετρική, μυαλό σε πλήρη τάξη και καθαρότητα σχεδόν δημοσιογραφική, περιγράφει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μιας σύγχρονης κοπέλας. Έτσι θα την παρακολουθήσουμε να ηλικιώνεται μέσα από τα πρώτα καρδιοχτύπια, τις πρώτες απαιτήσεις του σώματος, τις πρώτες προδοσίες. Να μαζεύει τα ναυαγισμένα όνειρα και να συνεχίζει με πίστη.
Η Ηρωίδα της Πηνελόπης θα μπορούσε να είναι η κάθε μια από εμάς. Αλλά δεν είναι.
Εφόσον πολλές από εμάς δεν μπορέσαμε να καταφέρουμε όλα αυτά που επιτέλους, άγγισε η μαχήτρια αυτή. Η Ασυμβίβαστη.
Λένε πως στα γραπτά ο συγγραφέας, ανακατεύει πολλά βιωματικά του στοιχεία. Δεν γνωρίζω που αρχίζει ο μύθος και που η αλήθεια. Αλλά δεν έχει και σημασία.
Εφόσον η Ηρωίδα μπορεί να μπει με την ανάγνωση στην ζωή μας, είναι πραγματική. Είναι η Πηνελόπη, εγώ, εσείς, η καθεμία μας. Διότι έχουμε ανάγκη ανθρώπους που θέτουν στόχους και πολεμούν γι αυτούς. Πολλές φορές οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται. Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι η διάθεσή μας να παλέψουμε, να αγωνιστούμε, για ότι μας αγγίζει τα συναισθήματα και υποδαυλίζει ερεθίσματα για την ανατροπή μιας υπάρχουσας κατάστασης. Αν φθάναμε στον προορισμό μας δίχως τα ζόρια του ταξιδιού, τίποτε δεν θα ήταν όμορφο, ελκυστικό και βιωματικό.
Αυτό κάνει η Πηνελόπη Εμμανουήλ στο έργο που σήμερα έχουμε την τιμή να παρουσιάζουμε. Χτυπιέται με τις λέξεις, χάνεται μέσα στα νέφη της έμπνευσης που άλλοτε επιφέρουν το χαμόγελο στα χείλη και άλλοτε τη θλίψη, που όμως… και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία και μόνον αυτή.
Σε μια εποχή που όλα δείχνουν να κινδυνεύουν, ας είναι κάποιοι ήρωες η οι συγγραφείς τους, τα πρότυπα, πως όλα είναι δυνατά.
Κι αν αυτό φαντάζει ονειροπόλο και υπερβατικό, η αγαπητή μας συγγραφέας είναι απόψε εδώ για να αποδείξει πως το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια ενός ανθρώπου που αγωνιά για έναν καλύτερο κόσμο, είναι η πένα του όταν τροφοδοτείται με αίμα αντί για μελάνι.
Ναι… οι συγγραφείς που ζουν και αναπνέουν μέσα από τις συλλαβές και τους συνειρμούς γράφουνε με το αίμα της ψυχής τους.
Κι αν αυτό φαίνεται μαρτύριο, στην πραγματικότητα είναι εθελούσια επιλογή ζωής.
Σ ευχαριστούμε Πηνελόπη γι αυτά που μας δίνεις με το βιβλίο σου
Άνοιξε όμως ο δρόμος για την διεκδίκηση δικαιωμάτων που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα.
Κυρίες και κύριοι, αύριο 8 Μαρτίου θα γιορταστεί η Ημέρα της Γυναίκας.
Σήμερα όμως, εμείς σ αυτόν τον φιλόξενο χώρο, θα καλωσορίσουμε μια νέα γυναίκα. Την Πηνελόπη Εμμανουήλ με το πρώτο της πόνημα. Την «Ασυμβίβαστη»
Η Πηνελόπη με ξάφνιασε ευχάριστα σαν έμαθα ότι ανήκει στο είδος αυτό των ανθρώπων που το πάθος και τα πάθη τα διοχετεύει σε τέτοιους στόχους.
Διότι σας καθιστώ γνωστό, αν δεν το ξέρετε ήδη, πως το είδος των συγγραφέων είναι ένα πολύ ιδιόμορφο είδος.
Θα έλεγα πως ο Συγγραφέας είναι ένας απελπισμένος ισοβίτης.
Ένας ισοβίτης που θεωρεί σχεδόν καθήκον του να προβαίνει σε διαρκείς αποδράσεις.
Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι θα προβαίνει σε διαρκείς αποδράσεις, επειδή όλες θα είναι αποτυχημένες.
Και θα αρκείται στις προσπάθειες που θα κάνει.
Οι προσπάθειες του για απόδραση, διαρκούνε όσο και η συγγραφή ενός βιβλίου. Μετά, ξαναρίχνεται στην φυλακή του, μέχρις ότου κάποιο άλλο σχέδιο απόδρασης μπει στο μυαλό του.
Κάποιος είπε πως αν οι συγγραφείς ήσαν ευτυχισμένα πλάσματα, δεν θα γίνονταν συγγραφείς. Κι εγώ λέω πως και όλες οι γυναίκες γνωρίζουν τις οδύνες ενός τοκετού, αλλά όλες επιθυμούν την τεκνοποιία. Θέλω να πω πως όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν.
Και οι συγγραφείς είναι και απόλυτα ευτυχισμένα και βαθιά δυστυχισμένα όντα.
Ιδιαίτερα οι γυναίκες συγγραφείς. Αυτές έχουν να παλέψουν και με άλλες δυσκολίες, που δεν θα αναφέρω αυτή τη στιγμή. Εξ άλλου η νέα μας συγγραφέας, από την στιγμή που αποφάσισε να μπει στο παιχνίδι αυτό, σημαίνει ότι είναι αποφασισμένη να παλέψει με όλες τις αντιξοότητες που πιθανόν να συναντήσει.
Αυτό εξ άλλου περνάει και στην νουβέλα της. Όπου με ματιά περιμετρική, μυαλό σε πλήρη τάξη και καθαρότητα σχεδόν δημοσιογραφική, περιγράφει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μιας σύγχρονης κοπέλας. Έτσι θα την παρακολουθήσουμε να ηλικιώνεται μέσα από τα πρώτα καρδιοχτύπια, τις πρώτες απαιτήσεις του σώματος, τις πρώτες προδοσίες. Να μαζεύει τα ναυαγισμένα όνειρα και να συνεχίζει με πίστη.
Η Ηρωίδα της Πηνελόπης θα μπορούσε να είναι η κάθε μια από εμάς. Αλλά δεν είναι.
Εφόσον πολλές από εμάς δεν μπορέσαμε να καταφέρουμε όλα αυτά που επιτέλους, άγγισε η μαχήτρια αυτή. Η Ασυμβίβαστη.
Λένε πως στα γραπτά ο συγγραφέας, ανακατεύει πολλά βιωματικά του στοιχεία. Δεν γνωρίζω που αρχίζει ο μύθος και που η αλήθεια. Αλλά δεν έχει και σημασία.
Εφόσον η Ηρωίδα μπορεί να μπει με την ανάγνωση στην ζωή μας, είναι πραγματική. Είναι η Πηνελόπη, εγώ, εσείς, η καθεμία μας. Διότι έχουμε ανάγκη ανθρώπους που θέτουν στόχους και πολεμούν γι αυτούς. Πολλές φορές οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται. Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι η διάθεσή μας να παλέψουμε, να αγωνιστούμε, για ότι μας αγγίζει τα συναισθήματα και υποδαυλίζει ερεθίσματα για την ανατροπή μιας υπάρχουσας κατάστασης. Αν φθάναμε στον προορισμό μας δίχως τα ζόρια του ταξιδιού, τίποτε δεν θα ήταν όμορφο, ελκυστικό και βιωματικό.
Αυτό κάνει η Πηνελόπη Εμμανουήλ στο έργο που σήμερα έχουμε την τιμή να παρουσιάζουμε. Χτυπιέται με τις λέξεις, χάνεται μέσα στα νέφη της έμπνευσης που άλλοτε επιφέρουν το χαμόγελο στα χείλη και άλλοτε τη θλίψη, που όμως… και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία και μόνον αυτή.
Σε μια εποχή που όλα δείχνουν να κινδυνεύουν, ας είναι κάποιοι ήρωες η οι συγγραφείς τους, τα πρότυπα, πως όλα είναι δυνατά.
Κι αν αυτό φαντάζει ονειροπόλο και υπερβατικό, η αγαπητή μας συγγραφέας είναι απόψε εδώ για να αποδείξει πως το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια ενός ανθρώπου που αγωνιά για έναν καλύτερο κόσμο, είναι η πένα του όταν τροφοδοτείται με αίμα αντί για μελάνι.
Ναι… οι συγγραφείς που ζουν και αναπνέουν μέσα από τις συλλαβές και τους συνειρμούς γράφουνε με το αίμα της ψυχής τους.
Κι αν αυτό φαίνεται μαρτύριο, στην πραγματικότητα είναι εθελούσια επιλογή ζωής.
Σ ευχαριστούμε Πηνελόπη γι αυτά που μας δίνεις με το βιβλίο σου
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ
Ιωάννα Χρήστου Επιστροφή
Τρίτη, 9 Μαρτίου 2010 18:00 IANOS Σταδίου 24Παρουσίαση βιβλίου
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.«Ο Θεός με θυμόν»,
εκδόσεις ΗΛΙΑΣ Ι. ΜΠΑΡΤΖΟΥΛΙΑΝΟΣ
Διοργάνωση: Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος,
Ομοσπονδία Λάκκας Σουλίου,Σύλλογος Αποδήμων Ασσιωτών
"Ο Μάρκος Μπότσαρης", εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Στην εκδήλωση θα απευθύνει χαιρετισμό ο Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Λάκκας Σουλίου και εκπρόσωπος του Συλλόγου Ασσιωτών "Ο Μάρκος Μπότσαρης"
Κεντρικοί ομιλητές θα είναι οι συγγραφείς: Ελένη Στασινού και Βάντα Κουτσοκώστα.
Αποσπάσματα του βιβλίου θα αναγνώσει η ηθοποιός Γεωργία Τσαγκαράκη.
Η εκδήλωση θα κλείσει με τραγούδια της ξενιτειάς
και ηπειρώτικα μοιρολόγια με τη ζυγιά του Πέτρο-Λούκα Χαλκιά.
Τραγουδούν: Στέλλιος Μπέλλος, Χρυσαυγή Γιάμαρη, και Δημήτρης Τζουμερκιώτης.
Είσοδος ελεύθερη
Τρίτη, 9 Μαρτίου 2010 18:00 IANOS Σταδίου 24Παρουσίαση βιβλίου
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.«Ο Θεός με θυμόν»,
εκδόσεις ΗΛΙΑΣ Ι. ΜΠΑΡΤΖΟΥΛΙΑΝΟΣ
Διοργάνωση: Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος,
Ομοσπονδία Λάκκας Σουλίου,Σύλλογος Αποδήμων Ασσιωτών
"Ο Μάρκος Μπότσαρης", εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Στην εκδήλωση θα απευθύνει χαιρετισμό ο Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Λάκκας Σουλίου και εκπρόσωπος του Συλλόγου Ασσιωτών "Ο Μάρκος Μπότσαρης"
Κεντρικοί ομιλητές θα είναι οι συγγραφείς: Ελένη Στασινού και Βάντα Κουτσοκώστα.
Αποσπάσματα του βιβλίου θα αναγνώσει η ηθοποιός Γεωργία Τσαγκαράκη.
Η εκδήλωση θα κλείσει με τραγούδια της ξενιτειάς
και ηπειρώτικα μοιρολόγια με τη ζυγιά του Πέτρο-Λούκα Χαλκιά.
Τραγουδούν: Στέλλιος Μπέλλος, Χρυσαυγή Γιάμαρη, και Δημήτρης Τζουμερκιώτης.
Είσοδος ελεύθερη
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
όταν η εξορία μπορεί να γίνει προσωπική υπόθεση
Ζω στη μαύρη σκάλα
και στους κροτάφους μου
Χτυπάει το ξεριζωμένο κουδούνι.
Κι όλη τη νύχτα,
απο την αρχή μέχρι το τέλος περιμένω
τους αγαπημένους μου καλεσμένους
Αναδεύοντας στην πόρτα
τις σιδερένιες αλυσίδες του κατάδικου
απόσπασμα από τον Μάντελσταμ
(Δεκέμβρης 1930)
και στους κροτάφους μου
Χτυπάει το ξεριζωμένο κουδούνι.
Κι όλη τη νύχτα,
απο την αρχή μέχρι το τέλος περιμένω
τους αγαπημένους μου καλεσμένους
Αναδεύοντας στην πόρτα
τις σιδερένιες αλυσίδες του κατάδικου
απόσπασμα από τον Μάντελσταμ
(Δεκέμβρης 1930)
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
«Αγαπώ τη δυσλεξία σου»
Εκδόσεις Αιγέας 2009
Τιμή: 10 €
Διαστάσεις: 14x21
Σελίδες: 153
Αρώματα από μνήμες και στη μέση το Αιγαίο. Αγάπες, Έρωτες, που ξοδεύτηκαν στου Χρόνου το Παζάρι. Ο Άγγελος, η Ελβίρα, ο Μανούσος, η Αϊσέ και μία χούφτα όνειρα βαπτισμένα στους αφρούς των κυμάτων.
Αθήνα, Χίος, Τσεσμές, ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή και οι καρδιές... δυο δάκρυα και κάτι. Τις νύχτες ο θαλασσινός αγέρας φέρνει φωνές, λόγια πρωτάκουστα, και μουσικές απ' τα παλιά. Κι αρχίζουν οι ψυχές να ξεπορτίζουν, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που κρύβονται στη Λήθη: «Πώς ορίζεται ο απέναντι;» «Στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;» «Πού αρχίζουν άραγε, οι φράχτες με τα σύνορα του Πόθου;»
Είναι περίεργα τα βράδια στο Αιγαίο. Στιγμές στιγμές, μπερδεύεσαι αν σου μιλάνε προτομές ή ζωντανοί. Ακούς ψιθύρους απ' το στόμα του Κοραή, τον πόνο απ' τα χείλη του Αγγουλέ, χαχανητά απ’ του Σουρή τις αιχμηρές διαμαρτυρίες. Κι άλλοτε φθάνουν στ’ αυτιά σου οι λυγμοί της Αϊσέ και το φτερούγισμα των γλάρων που ονειρεύτηκαν ελεύθεροι να ζούνε...
Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1958 και είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος. Κατά τα έτη 1994-1995 εξέδιδε την εφημερίδα «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης», μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Συνεργάστηκε δημοσιογραφικά με τις εφημερίδες «Καθημερινή της Κυριακής», «Νίκη», «Επενδυτής του Σαββάτου», «Real News» και τα περιοδικά» Ταχυδρόμος», «Επειδή», «Πανόραμα», «Μομέντο», «Homme» και «Εικόνες». Το 1997 πρωτοδημοσίευσε στον τύπο, τα Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, της προ και μετά κατοχικής περιόδου, για όλους τους σπουδαίους ανθρώπους που έζησαν μέσα στο Ψυχιατρείο, όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Νικόλαος Δραγούμης και πολλοί άλλοι. Το παραμύθι του «Το Δάκρυ του Μουτζούρη», επιλέχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας στον Κατάλογο των Προτεινόμενων Βιβλίων του έτους 2009 για τα Δημοτικά Σχολεία. Έχει γράψει θεατρικά έργα και έμμετρες διασκευές, ενώ αρκετοί συνθέτες έχουν μελοποιήσει στίχους του. Σήμερα, εξακολουθεί να συνεργάζεται με έντυπα του Κέντρου και της Περιφέρειας στο ελεύθερο ρεπορτάζ και αρθρογραφεί με κύρια θεματολογία του την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
«Αγαπώ τη δυσλεξία σου»
Εκδόσεις Αιγέας 2009
Τιμή: 10 €
Διαστάσεις: 14x21
Σελίδες: 153
Αρώματα από μνήμες και στη μέση το Αιγαίο. Αγάπες, Έρωτες, που ξοδεύτηκαν στου Χρόνου το Παζάρι. Ο Άγγελος, η Ελβίρα, ο Μανούσος, η Αϊσέ και μία χούφτα όνειρα βαπτισμένα στους αφρούς των κυμάτων.
Αθήνα, Χίος, Τσεσμές, ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή και οι καρδιές... δυο δάκρυα και κάτι. Τις νύχτες ο θαλασσινός αγέρας φέρνει φωνές, λόγια πρωτάκουστα, και μουσικές απ' τα παλιά. Κι αρχίζουν οι ψυχές να ξεπορτίζουν, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που κρύβονται στη Λήθη: «Πώς ορίζεται ο απέναντι;» «Στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;» «Πού αρχίζουν άραγε, οι φράχτες με τα σύνορα του Πόθου;»
Είναι περίεργα τα βράδια στο Αιγαίο. Στιγμές στιγμές, μπερδεύεσαι αν σου μιλάνε προτομές ή ζωντανοί. Ακούς ψιθύρους απ' το στόμα του Κοραή, τον πόνο απ' τα χείλη του Αγγουλέ, χαχανητά απ’ του Σουρή τις αιχμηρές διαμαρτυρίες. Κι άλλοτε φθάνουν στ’ αυτιά σου οι λυγμοί της Αϊσέ και το φτερούγισμα των γλάρων που ονειρεύτηκαν ελεύθεροι να ζούνε...
Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1958 και είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος. Κατά τα έτη 1994-1995 εξέδιδε την εφημερίδα «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης», μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Συνεργάστηκε δημοσιογραφικά με τις εφημερίδες «Καθημερινή της Κυριακής», «Νίκη», «Επενδυτής του Σαββάτου», «Real News» και τα περιοδικά» Ταχυδρόμος», «Επειδή», «Πανόραμα», «Μομέντο», «Homme» και «Εικόνες». Το 1997 πρωτοδημοσίευσε στον τύπο, τα Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, της προ και μετά κατοχικής περιόδου, για όλους τους σπουδαίους ανθρώπους που έζησαν μέσα στο Ψυχιατρείο, όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Νικόλαος Δραγούμης και πολλοί άλλοι. Το παραμύθι του «Το Δάκρυ του Μουτζούρη», επιλέχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας στον Κατάλογο των Προτεινόμενων Βιβλίων του έτους 2009 για τα Δημοτικά Σχολεία. Έχει γράψει θεατρικά έργα και έμμετρες διασκευές, ενώ αρκετοί συνθέτες έχουν μελοποιήσει στίχους του. Σήμερα, εξακολουθεί να συνεργάζεται με έντυπα του Κέντρου και της Περιφέρειας στο ελεύθερο ρεπορτάζ και αρθρογραφεί με κύρια θεματολογία του την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Μου Αρεσε πολύ και το Αναρτώ! Φυσικα του Φωτη Γεωργελέ
ATHENS VOICE / Φώτης Γεωργελές / 05.11.2009
Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.
Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας.
Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.
Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.
Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.
ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.
Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.
Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.
Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.
Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.
Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.
Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.
Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.
Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.
Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.
Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.
Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται.
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.
Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.
Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;
Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα.
Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.
Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.
Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.
Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας.
Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.
Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.
Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.
ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.
Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.
Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.
Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.
Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.
Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.
Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.
Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.
Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.
Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.
Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.
Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται.
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.
Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.
Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;
Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα.
Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.
Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.
Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ "Έθνος"
Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΒΑΤΤΩΝ
2100 και το γένος των Βαττών η Κανθαρίδων, υπάρχει καθώς πάντοτε, ευπροσάρμοστο και ενθουσιώδες-ιδίως κατά την αναπαραγωγική του υποχρέωση- εμπλουτισμένο με ανθρώπινα τινά ιδιώματα αλλά και ευφυία η οποία συνετέλεσε στο να οργανωθεί η νεότερη κοινωνία τους σε αξιοθαύμαστο εύρος.
Έτσι, ο νεαρός Βάττης Αρχαιολόγος, κατά τι επαρμένος και ιδιαίτερα ευσυγκίνητος, εν μια νυκτί θα κατακλυστεί από τα αλλότρια συναισθήματα, σαν ανακαλύψει το «ΕΥΡΗΜΑ» εκατό πόδια υπό την τοξική ιλύν και που αστραπιαία θα μεταφερθεί στο πλησιέστερο Βιο-Χημικο-Γενετικό κέντρο.
Και ναι μεν θα νοιώσει να καταρρακώνεται η βεβαιότητα του για εύφημον μνείαν, στην καθολική ακινησία εν αναμονή των αποτελεσμάτων, όμως η ελπίδα για υστεροφημία δεν θα κατασταλεί από την σοβαρότητα της στιγμής.
Εν πάσει περιπτώσει θα αναγγελθεί ότι : το «ΕΥΡΗΜΑ» περιέχει φιαλίδιο με βλαστοκύτταρα του ανθρώπινου είδους έτοιμα για αναπαραγωγή, καθώς και δίσκο παλαιοτάτης τεχνολογίας, είδος κληροδοτήματος-παρακαταθήκης, οποίον βεβαίως όφειλαν απαξάπαντες να ακούσουν ως δημοκρατία διαφάνειας.
Σιωπή έως τον πορτοκαλόχροα ουρανό. Οι αποκωδικοποιητές πήραν φωτιά.
Η φωνή πολλαπλασιασμένη ακούστηκε σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη.
«Ντρέπομαι για την παρακαταθήκη ευτελισμού.
Που έζησα την εποχή όπου κηδεύτηκαν τα άξια και ανυψώθηκαν τα τίποτα.
Για τους πολέμους ντρέπομαι. Τις γενοκτονίες. Τις φονικές δοκιμές ντρέπομαι.
Χιροσίμα. Ινδονησία. Σιγκαπούρη. Πόλους και βυθούς. Έγκατα και αιθέρες.
Για τα οβάλ γραφεία. Τα ροζ. Τους θηρευτές πρωθυπουργούς. Το γάλα με μελαμίνη.
Τα σκαμπώ από δέρμα ελεφάντων. Τα μενού με «Δράκο του Κομόντο». Τον αφανισμό του Χρυσού Πιθήκου ντρέπομαι. Τον Τρίτο κόσμο που τον βαφτίσαμε στα απόβλητα για να τον δολοφονήσουμε στην αδιαφορία μας. Για την ΟΥΝΕΣΚΟ ντρέπομαι, που πολτοποίησε 100.000 τόμους βιβλία ιστορίας και λογοτεχνίας.
Γιατί γελάσαμε με τον Κουστό. Γιατί δεν κλάψαμε τα νεκρά δέντρα της Ναμίμπια.
Γιατί πεθάναμε στα Χρηματιστήρια, θεραπευτήκαμε με χολή αρκούδας, ικανοποιηθήκαμε με βοηθητικά από κέρατο νεκρού ρινόκερου και πέος Φώκιας.
Για τους γονείς που με συνέταξαν σε αίτηση. Που δεν ήσαν ο Αλ Γκορ, ο Μπουσεργέ, η ο Ρομπέρ Σουάν. Γιατί δεν υπήρξα μέλος της ΕΛΦ η της ΑΛΦ.
Γιατί χρειάστηκε «ΚΙΟΤΟ» και «ΒΑΣΙΛΕΙΑ» για να προστατευθεί η φύση.
Για την εκδίκηση της τρομοκρατημένης φύσης ντρέπομαι. Για την καμπύλη λίπους της ανθρωπότητας. Για το παιδί που αρπάζει την τροφή του πουλιού. Το πουλί που σπαράσσει τα σπλάχνα του παιδιού. Τη μάννα ντρέπομαι που καταπίνει το πουλί. Και τη γη που φτύνει τη μάννα νέο οξύ.
Για τη δυνατότητα να ανασυσταθώ ντρέπομαι. Και το δίλημμα στο οποίο θα περιέλθει όποιος ανακαλύψει το «γενετικό μου λίκνο»
Υ.Γ. Συμβουλή μου; Καταστρέψτε με για να μη καταστραφείτε!»
Εκατομμύρια αισθητήρια μετακινήθηκαν από έκπληξη σε απορία.
«Ψηφίστε.»
«Θάνατος» ακούστηκε ομαδηδόν, βουϊσανε οι επτά θόλοι.
«Αν βρεθεί έστω κι ένας με σοβαρό λόγο, ίσως ν’ αναβιώσει το ανθρώπινο είδος»
Ο νεαρός Βάττων ακούστηκε « Και μόνο διότι μεταμελήθηκε αξίζει να αθωωθεί»
Δαγκάνες σκοτείνιασαν το θόλο. Αφανίστηκε κάθε ίχνος του νεαρού Αρχαιολόγου.
«Έχετε δίκιο» ακούστηκε η φωνή. Δεν χρειάζεται να επαναφέρω τον άνθρωπο. Ήδη εσείς έχετε στοιχειώσει απ’ αυτόν»
2100 και το γένος των Βαττών η Κανθαρίδων, υπάρχει καθώς πάντοτε, ευπροσάρμοστο και ενθουσιώδες-ιδίως κατά την αναπαραγωγική του υποχρέωση- εμπλουτισμένο με ανθρώπινα τινά ιδιώματα αλλά και ευφυία η οποία συνετέλεσε στο να οργανωθεί η νεότερη κοινωνία τους σε αξιοθαύμαστο εύρος.
Έτσι, ο νεαρός Βάττης Αρχαιολόγος, κατά τι επαρμένος και ιδιαίτερα ευσυγκίνητος, εν μια νυκτί θα κατακλυστεί από τα αλλότρια συναισθήματα, σαν ανακαλύψει το «ΕΥΡΗΜΑ» εκατό πόδια υπό την τοξική ιλύν και που αστραπιαία θα μεταφερθεί στο πλησιέστερο Βιο-Χημικο-Γενετικό κέντρο.
Και ναι μεν θα νοιώσει να καταρρακώνεται η βεβαιότητα του για εύφημον μνείαν, στην καθολική ακινησία εν αναμονή των αποτελεσμάτων, όμως η ελπίδα για υστεροφημία δεν θα κατασταλεί από την σοβαρότητα της στιγμής.
Εν πάσει περιπτώσει θα αναγγελθεί ότι : το «ΕΥΡΗΜΑ» περιέχει φιαλίδιο με βλαστοκύτταρα του ανθρώπινου είδους έτοιμα για αναπαραγωγή, καθώς και δίσκο παλαιοτάτης τεχνολογίας, είδος κληροδοτήματος-παρακαταθήκης, οποίον βεβαίως όφειλαν απαξάπαντες να ακούσουν ως δημοκρατία διαφάνειας.
Σιωπή έως τον πορτοκαλόχροα ουρανό. Οι αποκωδικοποιητές πήραν φωτιά.
Η φωνή πολλαπλασιασμένη ακούστηκε σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη.
«Ντρέπομαι για την παρακαταθήκη ευτελισμού.
Που έζησα την εποχή όπου κηδεύτηκαν τα άξια και ανυψώθηκαν τα τίποτα.
Για τους πολέμους ντρέπομαι. Τις γενοκτονίες. Τις φονικές δοκιμές ντρέπομαι.
Χιροσίμα. Ινδονησία. Σιγκαπούρη. Πόλους και βυθούς. Έγκατα και αιθέρες.
Για τα οβάλ γραφεία. Τα ροζ. Τους θηρευτές πρωθυπουργούς. Το γάλα με μελαμίνη.
Τα σκαμπώ από δέρμα ελεφάντων. Τα μενού με «Δράκο του Κομόντο». Τον αφανισμό του Χρυσού Πιθήκου ντρέπομαι. Τον Τρίτο κόσμο που τον βαφτίσαμε στα απόβλητα για να τον δολοφονήσουμε στην αδιαφορία μας. Για την ΟΥΝΕΣΚΟ ντρέπομαι, που πολτοποίησε 100.000 τόμους βιβλία ιστορίας και λογοτεχνίας.
Γιατί γελάσαμε με τον Κουστό. Γιατί δεν κλάψαμε τα νεκρά δέντρα της Ναμίμπια.
Γιατί πεθάναμε στα Χρηματιστήρια, θεραπευτήκαμε με χολή αρκούδας, ικανοποιηθήκαμε με βοηθητικά από κέρατο νεκρού ρινόκερου και πέος Φώκιας.
Για τους γονείς που με συνέταξαν σε αίτηση. Που δεν ήσαν ο Αλ Γκορ, ο Μπουσεργέ, η ο Ρομπέρ Σουάν. Γιατί δεν υπήρξα μέλος της ΕΛΦ η της ΑΛΦ.
Γιατί χρειάστηκε «ΚΙΟΤΟ» και «ΒΑΣΙΛΕΙΑ» για να προστατευθεί η φύση.
Για την εκδίκηση της τρομοκρατημένης φύσης ντρέπομαι. Για την καμπύλη λίπους της ανθρωπότητας. Για το παιδί που αρπάζει την τροφή του πουλιού. Το πουλί που σπαράσσει τα σπλάχνα του παιδιού. Τη μάννα ντρέπομαι που καταπίνει το πουλί. Και τη γη που φτύνει τη μάννα νέο οξύ.
Για τη δυνατότητα να ανασυσταθώ ντρέπομαι. Και το δίλημμα στο οποίο θα περιέλθει όποιος ανακαλύψει το «γενετικό μου λίκνο»
Υ.Γ. Συμβουλή μου; Καταστρέψτε με για να μη καταστραφείτε!»
Εκατομμύρια αισθητήρια μετακινήθηκαν από έκπληξη σε απορία.
«Ψηφίστε.»
«Θάνατος» ακούστηκε ομαδηδόν, βουϊσανε οι επτά θόλοι.
«Αν βρεθεί έστω κι ένας με σοβαρό λόγο, ίσως ν’ αναβιώσει το ανθρώπινο είδος»
Ο νεαρός Βάττων ακούστηκε « Και μόνο διότι μεταμελήθηκε αξίζει να αθωωθεί»
Δαγκάνες σκοτείνιασαν το θόλο. Αφανίστηκε κάθε ίχνος του νεαρού Αρχαιολόγου.
«Έχετε δίκιο» ακούστηκε η φωνή. Δεν χρειάζεται να επαναφέρω τον άνθρωπο. Ήδη εσείς έχετε στοιχειώσει απ’ αυτόν»
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Somalia stoning horror
Comments: 5
By CATHY BURKE
POST WIRE SERVICES
Last Updated: 5:35 AM, December 15, 2009
Posted: 4:22 AM, December 15, 2009
In a scene straight out of the Dark Ages, this Somali man accused of adultery was stoned to death by Islamic thugs while horrified villagers were forced to watch.
Mohamed Abukar Ibrahim, 48, was buried in a hole up to his chest and then pelted with rocks by fighters from the rebel group Hizbul Islam on Saturday in Afgoye, about 20 miles from the capital, Mogadishu.
A rebel judge announced that Ibrahim, along with a man who had been accused of murder, had both confessed to their crimes.
The alleged murderer got a more merciful punishment -- he was shot to death.
"This is their day of justice," the judge, Osman Siidow Hasan, told the hundreds of villagers who had been forced to attend. "We investigated, and they confessed."
Ali Gabow, one of the villagers, told Reuters, "I could not watch."
"The lady who had been with the second man was only given 100 lashes because she said she had never married."
The executions marked the first time that Hizbul Islam guerrillas had dealt out the type of punishments usually associated with the more hard-line al Shabaab rebel group in Somalia.
The United States says al Shabaab is al Qaeda's proxy in the failed African state.
RSS
In a scene straight out of the Dark Ages, this Somali man accused of adultery was stoned to death by Islamic thugs while horrified villagers were forced to watch. Mohamed Abukar Ibrahim, 48, was buried in a hole up to his chest and then pelted with rocks by fighters from the rebel group Hizbul Islam on Saturday in Afgoye, about 20 miles from the capital, Mogadishu. A rebel judge announced that Ibrahim, along with a man who had been accused of murder, had both confessed to their crimes. The alleged murderer got a more merciful punishment -- he was shot to death.
AP
BARBARIC: Alleged adulterer Mohamed Abukar Ibrahim is buried shortly before he's stoned to death."This is their day of justice," the judge, Osman Siidow Hasan, told the hundreds of villagers who had been forced to attend. "We investigated, and they confessed." Ali Gabow, one of the villagers, told Reuters, "I could not watch." "The lady who had been with the second man was only given 100 lashes because she said she had never married." The executions marked the first time that Hizbul Islam guerrillas had dealt out the type of punishments usually associated with the more hard-line al Shabaab rebel group in Somalia. The United States says al Shabaab is al Qaeda's proxy in the failed African state.Read more: http://www.nypost.com/p/news/international/somalia_stoning_horror_a000UGWmvaYikkYf7NjxKL#ixzz0Zmvoi84k
Comments: 5
By CATHY BURKE
POST WIRE SERVICES
Last Updated: 5:35 AM, December 15, 2009
Posted: 4:22 AM, December 15, 2009
In a scene straight out of the Dark Ages, this Somali man accused of adultery was stoned to death by Islamic thugs while horrified villagers were forced to watch.
Mohamed Abukar Ibrahim, 48, was buried in a hole up to his chest and then pelted with rocks by fighters from the rebel group Hizbul Islam on Saturday in Afgoye, about 20 miles from the capital, Mogadishu.
A rebel judge announced that Ibrahim, along with a man who had been accused of murder, had both confessed to their crimes.
The alleged murderer got a more merciful punishment -- he was shot to death.
"This is their day of justice," the judge, Osman Siidow Hasan, told the hundreds of villagers who had been forced to attend. "We investigated, and they confessed."
Ali Gabow, one of the villagers, told Reuters, "I could not watch."
"The lady who had been with the second man was only given 100 lashes because she said she had never married."
The executions marked the first time that Hizbul Islam guerrillas had dealt out the type of punishments usually associated with the more hard-line al Shabaab rebel group in Somalia.
The United States says al Shabaab is al Qaeda's proxy in the failed African state.
RSS
In a scene straight out of the Dark Ages, this Somali man accused of adultery was stoned to death by Islamic thugs while horrified villagers were forced to watch. Mohamed Abukar Ibrahim, 48, was buried in a hole up to his chest and then pelted with rocks by fighters from the rebel group Hizbul Islam on Saturday in Afgoye, about 20 miles from the capital, Mogadishu. A rebel judge announced that Ibrahim, along with a man who had been accused of murder, had both confessed to their crimes. The alleged murderer got a more merciful punishment -- he was shot to death.
AP
BARBARIC: Alleged adulterer Mohamed Abukar Ibrahim is buried shortly before he's stoned to death."This is their day of justice," the judge, Osman Siidow Hasan, told the hundreds of villagers who had been forced to attend. "We investigated, and they confessed." Ali Gabow, one of the villagers, told Reuters, "I could not watch." "The lady who had been with the second man was only given 100 lashes because she said she had never married." The executions marked the first time that Hizbul Islam guerrillas had dealt out the type of punishments usually associated with the more hard-line al Shabaab rebel group in Somalia. The United States says al Shabaab is al Qaeda's proxy in the failed African state.Read more: http://www.nypost.com/p/news/international/somalia_stoning_horror_a000UGWmvaYikkYf7NjxKL#ixzz0Zmvoi84k
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 10 Μαΐου 2009
Κυριακή 8 Μαρτίου 2009
Λέξημα / Πεζογραφία / Νύχτες υποταγής
Ανώνυμος επισκέπτης
Πεζογραφία
'Αρθρο #1507 Αποστολή από hdermi
Πεμ 26 Φεβ
Ελένη Στασινού
Νύχτες υποταγής
Την πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που πέφτει θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η Ελένη Στασινού στο έργο αυτό. Τα συναρπαστικά επεισόδια που αφηγείται κρατούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη
Ελένη Στασινού, Νύχτες υποταγής, Άγκυρα 2008, σελ. 450 Μιλώντας για το προηγούμενο έργο της Ελένης Στασινού, την «Οντισιόν», επισημάναμε δυο πράγματα: τη φεμινιστική της οπτική και την επινοητικότητα στη σύνθεση των ιστοριών της, που κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Την ίδια επισήμανση κάναμε και τώρα, διαβάζοντας το τελευταίο της μυθιστόρημα, τις «Νύχτες υποταγής». Της γης οι κολασμένοι είναι σήμερα οι λαθρομετανάστες, και κυρίως οι γυναίκες, και μάλιστα οι γυναίκες που εμπορεύονται τη σάρκα τους, υπό την προστασία πάντα του κυρίαρχου αρσενικού. Η Αναστάζια ή Στάσα είναι μια τέτοια περίπτωση. Αλλά ακραία. Γνωρίζει το σεξ από την παιδική της ηλικία, από τον πατέρα της. Αυτός στη συνέχεια την εκδίδει. Θα τον διαδεχθεί ο «αδελφός» της, ένα παιδί που περιμάζεψε ο πατέρας της και ο οποίος θα την φέρει στην Ελλάδα. Εδώ θα του ξεφύγει, γνωρίζοντας έναν απατηλό έρωτα. Θα πουλάει το κορμί της για να σπουδάσει τον αγαπημένο της φοιτητή. Αυτός θα παντρευτεί μια πλουσιοκόρη, διατηρώντας βέβαια τη σχέση με την Αναστάζια. Όταν όμως μαθαίνει ότι η Αναστάζια γνωρίζεται με τη γυναίκα του, και έντρομος μην της αποκαλύψει τη σχέση τους, την κτυπάει αφήνοντάς την αναίσθητη και στη συνέχεια τη μεταφέρει και τη φυλακίζει σε ένα εγκαταλειμμένο ορυχείο, μην έχοντας ξεκαθαρίσει τι θα την κάνει. Όμως ο «αδελφός» τον έχει ανακαλύψει. Του έκλεψε το εμπόρευμα. Τον παρακολουθεί στο ορυχείο. Στη συμπλοκή που ακολουθεί σκοτώνεται, ενώ ο δικηγόρος τραυματίζεται θανάσιμα. Η Ναστάζια καταφέρνει να ξεφύγει και, επί τέλους ελεύθερη από τα αντρικά νύχια, φεύγει για την Ιταλία. Το θέμα του λαθρομετανάστη έχει αναπτυχθεί τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στον κινηματογράφο. Αναφέρουμε ενδεικτικά το μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου «Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου» και την κινηματογραφική ταινία Lilian4ever, που πραγματεύεται το trafficking. Η Στασινού χειρίζεται αυτό το θέμα αριστουργηματικά. Είχαμε γράψει ήδη τις πρώτες γραμμές αυτής της παρουσίασης όπου μιλήσαμε για την επινοητικότητα της Ελένης στη σύνθεση των ιστοριών της, όταν τη συναντήσαμε σε μια βιβλιοπαρουσίαση. Μας είπε ότι η ιστορία είναι εντελώς πραγματική. Έτσι με έκπληξη διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πως η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Η Στασινού την αληθινή αυτή ιστορία που πραγματεύεται την αφηγείται με καταπληκτική ενάργεια και ζωντάνια. Από τις πιο ωραίες σελίδες σ' αυτό το βιβλίο είναι εκείνες που αναφέρονται στο πέρασμα των συνόρων από τους λαθρομετανάστες. Ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, έχοντας να αντιμετωπίσουν αφενός το κρύο και το χιόνι και αφετέρου τις περιπόλους των συνόρων, πραγματοποιούν πραγματικό άθλο μέχρι να καταφέρουν να περάσουν στη γη της Επαγγελίας. Φαίνεται αστείο, αλλά η Ελλάδα γι αυτούς φαντάζει σαν γη της Επαγγελίας, τουλάχιστον για όσους δεν την θεωρούν σαν ένα προσωρινό σταθμό μέχρι να φτάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στο ταξίδι τους δεν είναι όλοι τυχεροί, δεν καταφέρνουν όλοι να φτάσουν στην Ιθάκη τους. Και το ποίημα του Καβάφη, στην περίπτωσή τους φαντάζει σαν σαρδόνια παρωδία. Και το ταξίδι αυτό δεν πραγματοποιείται χωρίς θυσίες. Είναι ανατριχιαστικό το επεισόδιο όπου η μάνα αναγκάζεται να πνίξει το μωρό της για να μην προδοθούν. Τη μοίρα του μωρού θα μπορούσε να έχει και ο ποιητής και ψυχίατρος Μανώλης Πρατικάκης. Όταν οι γερμανοί έκαψαν τα χωριά τους (τα χωριά τους Βιάννου, στην Κρήτη, και το δικό του χωριό, το Μύρτος), ο Μανώλης ήταν μωρό ολίγων ημερών. Κάποιοι από τους χωριανούς τους, μεταξύ των οποίων και οι γονείς του, είχαν καταφύγει σε μια ρεματιά για να σωθούν. Ο Μανώλης έκλαιγε, και οι υπόλοιποι έλεγαν στην μητέρα του να τον πνίξει για να μη προδοθούν. Ευτυχώς ο Μανώλης σταμάτησε το κλάμα, και έτσι τη γλύτωσε. Βέβαια αν η μητέρα του αρνιόταν να τον πνίξει θα πήγαινε πάλι από σφαίρες των γερμανών. Κοινωνικοί ανθρωπολόγοι όπως ο Λεβί Στρως έχουν επισημάνει το γεγονός ότι έχουμε την τάση να βλέπουμε με απόλυτες αντιθέσεις, και κυρίως την μανιχαϊστική αντίθεση καλού και κακού. Το έργο αυτό της Στασινού μας κάνει να αναλογισθούμε πόσο σύνθετη είναι τελικά η πραγματικότητα και ότι πολλές περιοχές της δεν είναι άσπρες ή μαύρες, αλλά γκρίζες. Όταν ακούμε για τους «προστάτες» σκεφτόμαστε τη λέξη σαν συνώνυμη του νταβατζή. Δεν ξέρω τι συνδηλώσεις μπορεί να έχει στα τούρκικα η λέξη «νταβατζής», αλλά η λέξη «προστάτης» με τη σημασία του νταβατζή διατηρεί τις συνδηλωτικές αποχρώσεις που έχει η κύρια σημασία της λέξης. Οι προστάτες εκμεταλλεύονται τις γυναίκες, αλλά τους προσφέρουν ταυτόχρονα και προστασία, όχι μόνο πραγματική (στέγη, τροφή κ.λπ.) αλλά και συναισθηματική. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Τα αμφιθυμικά αισθήματα της ηρωίδας απέναντι στους προστάτες της φαίνονται σε αρκετά σημεία στο βιβλίο. Οι ενοχές που νιώθει ίσως έχουν εκεί την προέλευσή τους. «Κι ανακαλύπτει με φρίκη πως δεν είναι ικανή να δικάσει κανέναν. Δεν είναι ικανή να κρίνει ούτε ποιος από τους δυο της έκανε το μεγαλύτερο κακό. Και το χειρότερο απ' όλα; Η ερώτηση. Σε τι υπήρξε καλύτερή τους; Μήπως σε κάθε περίπτωση δεν κάλυπτε προσωπικές της ανάγκες; Μήπως ακόμη και τότε που πρόσφερε, μέσα από τη «δουλειά» της, την άνεση να σπουδάσει ο φοιτητάκος της, κρυβόταν η υπεροχή του ανθρώπου που εξαρτά τους άλλους μέσα από την προσφορά;» (σελ. 446). Η παράγραφος αυτή είναι χαρακτηριστική μιας άλλης πλευράς της συγγραφέως: είναι ιδιαίτερα διεισδυτική στα μύχια της ψυχής της ηρωίδας της, περιγράφοντας ανάγλυφα και την παραμικρότερη συναισθηματική της απόχρωση. Ο συνδυασμός αυτός, γλαφυρότητα στην αφήγηση των γεγονότων και ακρίβεια στην έκφραση του ψυχικού κόσμου των ηρώων είναι η κύρια αφηγηματική αρετή της Στασινού, και κάνει το έργο της αυτό ιδιαίτερα συναρπαστικό. Μπάμπης Δερμιτζάκης
Ανώνυμος επισκέπτης
Πεζογραφία
'Αρθρο #1507 Αποστολή από hdermi
Πεμ 26 Φεβ
Ελένη Στασινού
Νύχτες υποταγής
Την πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που πέφτει θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η Ελένη Στασινού στο έργο αυτό. Τα συναρπαστικά επεισόδια που αφηγείται κρατούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη
Ελένη Στασινού, Νύχτες υποταγής, Άγκυρα 2008, σελ. 450 Μιλώντας για το προηγούμενο έργο της Ελένης Στασινού, την «Οντισιόν», επισημάναμε δυο πράγματα: τη φεμινιστική της οπτική και την επινοητικότητα στη σύνθεση των ιστοριών της, που κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Την ίδια επισήμανση κάναμε και τώρα, διαβάζοντας το τελευταίο της μυθιστόρημα, τις «Νύχτες υποταγής». Της γης οι κολασμένοι είναι σήμερα οι λαθρομετανάστες, και κυρίως οι γυναίκες, και μάλιστα οι γυναίκες που εμπορεύονται τη σάρκα τους, υπό την προστασία πάντα του κυρίαρχου αρσενικού. Η Αναστάζια ή Στάσα είναι μια τέτοια περίπτωση. Αλλά ακραία. Γνωρίζει το σεξ από την παιδική της ηλικία, από τον πατέρα της. Αυτός στη συνέχεια την εκδίδει. Θα τον διαδεχθεί ο «αδελφός» της, ένα παιδί που περιμάζεψε ο πατέρας της και ο οποίος θα την φέρει στην Ελλάδα. Εδώ θα του ξεφύγει, γνωρίζοντας έναν απατηλό έρωτα. Θα πουλάει το κορμί της για να σπουδάσει τον αγαπημένο της φοιτητή. Αυτός θα παντρευτεί μια πλουσιοκόρη, διατηρώντας βέβαια τη σχέση με την Αναστάζια. Όταν όμως μαθαίνει ότι η Αναστάζια γνωρίζεται με τη γυναίκα του, και έντρομος μην της αποκαλύψει τη σχέση τους, την κτυπάει αφήνοντάς την αναίσθητη και στη συνέχεια τη μεταφέρει και τη φυλακίζει σε ένα εγκαταλειμμένο ορυχείο, μην έχοντας ξεκαθαρίσει τι θα την κάνει. Όμως ο «αδελφός» τον έχει ανακαλύψει. Του έκλεψε το εμπόρευμα. Τον παρακολουθεί στο ορυχείο. Στη συμπλοκή που ακολουθεί σκοτώνεται, ενώ ο δικηγόρος τραυματίζεται θανάσιμα. Η Ναστάζια καταφέρνει να ξεφύγει και, επί τέλους ελεύθερη από τα αντρικά νύχια, φεύγει για την Ιταλία. Το θέμα του λαθρομετανάστη έχει αναπτυχθεί τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στον κινηματογράφο. Αναφέρουμε ενδεικτικά το μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου «Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου» και την κινηματογραφική ταινία Lilian4ever, που πραγματεύεται το trafficking. Η Στασινού χειρίζεται αυτό το θέμα αριστουργηματικά. Είχαμε γράψει ήδη τις πρώτες γραμμές αυτής της παρουσίασης όπου μιλήσαμε για την επινοητικότητα της Ελένης στη σύνθεση των ιστοριών της, όταν τη συναντήσαμε σε μια βιβλιοπαρουσίαση. Μας είπε ότι η ιστορία είναι εντελώς πραγματική. Έτσι με έκπληξη διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πως η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Η Στασινού την αληθινή αυτή ιστορία που πραγματεύεται την αφηγείται με καταπληκτική ενάργεια και ζωντάνια. Από τις πιο ωραίες σελίδες σ' αυτό το βιβλίο είναι εκείνες που αναφέρονται στο πέρασμα των συνόρων από τους λαθρομετανάστες. Ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, έχοντας να αντιμετωπίσουν αφενός το κρύο και το χιόνι και αφετέρου τις περιπόλους των συνόρων, πραγματοποιούν πραγματικό άθλο μέχρι να καταφέρουν να περάσουν στη γη της Επαγγελίας. Φαίνεται αστείο, αλλά η Ελλάδα γι αυτούς φαντάζει σαν γη της Επαγγελίας, τουλάχιστον για όσους δεν την θεωρούν σαν ένα προσωρινό σταθμό μέχρι να φτάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στο ταξίδι τους δεν είναι όλοι τυχεροί, δεν καταφέρνουν όλοι να φτάσουν στην Ιθάκη τους. Και το ποίημα του Καβάφη, στην περίπτωσή τους φαντάζει σαν σαρδόνια παρωδία. Και το ταξίδι αυτό δεν πραγματοποιείται χωρίς θυσίες. Είναι ανατριχιαστικό το επεισόδιο όπου η μάνα αναγκάζεται να πνίξει το μωρό της για να μην προδοθούν. Τη μοίρα του μωρού θα μπορούσε να έχει και ο ποιητής και ψυχίατρος Μανώλης Πρατικάκης. Όταν οι γερμανοί έκαψαν τα χωριά τους (τα χωριά τους Βιάννου, στην Κρήτη, και το δικό του χωριό, το Μύρτος), ο Μανώλης ήταν μωρό ολίγων ημερών. Κάποιοι από τους χωριανούς τους, μεταξύ των οποίων και οι γονείς του, είχαν καταφύγει σε μια ρεματιά για να σωθούν. Ο Μανώλης έκλαιγε, και οι υπόλοιποι έλεγαν στην μητέρα του να τον πνίξει για να μη προδοθούν. Ευτυχώς ο Μανώλης σταμάτησε το κλάμα, και έτσι τη γλύτωσε. Βέβαια αν η μητέρα του αρνιόταν να τον πνίξει θα πήγαινε πάλι από σφαίρες των γερμανών. Κοινωνικοί ανθρωπολόγοι όπως ο Λεβί Στρως έχουν επισημάνει το γεγονός ότι έχουμε την τάση να βλέπουμε με απόλυτες αντιθέσεις, και κυρίως την μανιχαϊστική αντίθεση καλού και κακού. Το έργο αυτό της Στασινού μας κάνει να αναλογισθούμε πόσο σύνθετη είναι τελικά η πραγματικότητα και ότι πολλές περιοχές της δεν είναι άσπρες ή μαύρες, αλλά γκρίζες. Όταν ακούμε για τους «προστάτες» σκεφτόμαστε τη λέξη σαν συνώνυμη του νταβατζή. Δεν ξέρω τι συνδηλώσεις μπορεί να έχει στα τούρκικα η λέξη «νταβατζής», αλλά η λέξη «προστάτης» με τη σημασία του νταβατζή διατηρεί τις συνδηλωτικές αποχρώσεις που έχει η κύρια σημασία της λέξης. Οι προστάτες εκμεταλλεύονται τις γυναίκες, αλλά τους προσφέρουν ταυτόχρονα και προστασία, όχι μόνο πραγματική (στέγη, τροφή κ.λπ.) αλλά και συναισθηματική. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Τα αμφιθυμικά αισθήματα της ηρωίδας απέναντι στους προστάτες της φαίνονται σε αρκετά σημεία στο βιβλίο. Οι ενοχές που νιώθει ίσως έχουν εκεί την προέλευσή τους. «Κι ανακαλύπτει με φρίκη πως δεν είναι ικανή να δικάσει κανέναν. Δεν είναι ικανή να κρίνει ούτε ποιος από τους δυο της έκανε το μεγαλύτερο κακό. Και το χειρότερο απ' όλα; Η ερώτηση. Σε τι υπήρξε καλύτερή τους; Μήπως σε κάθε περίπτωση δεν κάλυπτε προσωπικές της ανάγκες; Μήπως ακόμη και τότε που πρόσφερε, μέσα από τη «δουλειά» της, την άνεση να σπουδάσει ο φοιτητάκος της, κρυβόταν η υπεροχή του ανθρώπου που εξαρτά τους άλλους μέσα από την προσφορά;» (σελ. 446). Η παράγραφος αυτή είναι χαρακτηριστική μιας άλλης πλευράς της συγγραφέως: είναι ιδιαίτερα διεισδυτική στα μύχια της ψυχής της ηρωίδας της, περιγράφοντας ανάγλυφα και την παραμικρότερη συναισθηματική της απόχρωση. Ο συνδυασμός αυτός, γλαφυρότητα στην αφήγηση των γεγονότων και ακρίβεια στην έκφραση του ψυχικού κόσμου των ηρώων είναι η κύρια αφηγηματική αρετή της Στασινού, και κάνει το έργο της αυτό ιδιαίτερα συναρπαστικό. Μπάμπης Δερμιτζάκης
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
11 Μαρτίου 2009
Παρουσίαση Βιβλίου
ΝΥΧΤΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
της Ελένης Στασινού
Oι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της συγγραφέως Ελένης Στασινού, «Νύχτες Υποταγής».Για το βιβλίο θα µιλήσει η βιβλιοκριτικός - συγγραφέας Ελένη Γκίκα.Aποσπάσµατα θα διαβάσει ο ηθοποιός μας Χρήστος Τσάγκας.Η λαϊκή βαλκανική μουσική μ’ έναν τρόπο αισθαντικό θα επιστρέψει το φως στο μύθο των λέξεων.Βιολί θα παίξει ο Alexanter Mato (Oρχ. Χρωμάτων-ΚΑΜΕΡΑΤΑ-Ο.Δ.Α.-Ε.Λ.Σ.),κιθάρα, ο Apollon Kukumveskakis (καθηγητής του ATHENAEUM). Η soprana coloratura Μαριάννα Μανσόλα(Ε.Λ.Σ.-Μ.Μ.Θ.-Ο.Δ.Α.) θα μας τραγουδήσει σύνθεση του μεγάλου Λαμπελέτ.
Τετάρτη, 11 Μαρτίου 2009, στις 7:00μ.μ.Χώρος: ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣΣόλωνος 124 & Εμμ. Μπενάκη, Αθήνα, Τηλ.: 210 3837667
Παρουσίαση Βιβλίου
ΝΥΧΤΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
της Ελένης Στασινού
Oι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της συγγραφέως Ελένης Στασινού, «Νύχτες Υποταγής».Για το βιβλίο θα µιλήσει η βιβλιοκριτικός - συγγραφέας Ελένη Γκίκα.Aποσπάσµατα θα διαβάσει ο ηθοποιός μας Χρήστος Τσάγκας.Η λαϊκή βαλκανική μουσική μ’ έναν τρόπο αισθαντικό θα επιστρέψει το φως στο μύθο των λέξεων.Βιολί θα παίξει ο Alexanter Mato (Oρχ. Χρωμάτων-ΚΑΜΕΡΑΤΑ-Ο.Δ.Α.-Ε.Λ.Σ.),κιθάρα, ο Apollon Kukumveskakis (καθηγητής του ATHENAEUM). Η soprana coloratura Μαριάννα Μανσόλα(Ε.Λ.Σ.-Μ.Μ.Θ.-Ο.Δ.Α.) θα μας τραγουδήσει σύνθεση του μεγάλου Λαμπελέτ.
Τετάρτη, 11 Μαρτίου 2009, στις 7:00μ.μ.Χώρος: ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣΣόλωνος 124 & Εμμ. Μπενάκη, Αθήνα, Τηλ.: 210 3837667
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα θα φορέσω
την αληθινή μου φωνή
και θάρθω
να με γνωρίσεις
Έρωτα σε φράχτη φόβων
λουφαγμένον.....
Διεκδικηση
Τι αθώα η επάνοδός σου!
Μ' αυτήν
την ρευστήν συγνώμην
ως αλιτάνη
κόσμου άλλου
να σε λαμπρύνει
Ίδια πυρά περικαλλής
και αδηφάγος
στην τόση Άφεση
που διακαιούται.......
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
Ονειρεύτηκα
τις ατίθασες πέννες
όπλα να ζώνονται
Πέρα από τις φθορές
να τερετίζουν
των πετρωμάτων τους
Αντί ρόγχους σε λα ύφεση
μείζονες τιμωρίες....
μέχρι αυτοκτονίας αισιόδοξες....
τις ατίθασες πέννες
όπλα να ζώνονται
Πέρα από τις φθορές
να τερετίζουν
των πετρωμάτων τους
Αντί ρόγχους σε λα ύφεση
μείζονες τιμωρίες....
μέχρι αυτοκτονίας αισιόδοξες....
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ
"Φοβαμαι άλλη
στιγμη βραδυπορίας"
είπες
κι άφησες
ένα στρατιώτη να σε σύρει
εκτός μάχης
Ξέχασες μόνο
τη Βασίλισσα
σ'ένα πεδίο εκτός χρόνου
όπου αμετανόητοι ονειρευτές
μαίνονταν
μάχες παράτολμες.
ΙΩΑΝΝΗΣ
Χιλιάδες χείλη
κυριαρχείς επάνω μου
επιδημία, έξαρση
η λαίλαπα να πω
κι εγώ
να νοσταλγώ
την νήνεμη επαύριο
οπου τα θύματα σου
θα καταγράφονται
αυτάρεσκα.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Το σώμα χαλαρά ενδύομαι
κάθε πρωϊ
μετά από νύχτες
που καθρέφτες διασχίζω
μέχρις απείρου
άπειρη κι ακόρεστη
σε τόσα ψυχής
γυμνάσματα κοπιαστικά.
ΙΩΑΝΝΗΣ
Απέναντι
θα σε κρεμάσω
μ' ένα σχοινί
να διασχίζεις
το εμβαδόν του τοίχου μου
προστατευμένος από εσένα
ιδιαίτερα
αφού εγώ
στην ασφαλή σου ερημία
νανουρίζομαι.
ΑΓΓΕΛΟΣ
Κι αν δεν υπήρξες
θα σε γεννήσω απ' την αρχή
τυμβωρύχοι ερώτων
κι ιεροφάντες
κάτι να βρούν
από την ιστορία μας...
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Τώρα ελεύθερη
-βλέπεις δεν έχω μάννα
κι αδερφούς για κοπετό-
λέω να πέσω
στις καλοξυσμένες
των μολυβιών σας μύτες
η στο escape του υπολογιστή σας
σαν πουλί
που το κλουβί του
το κατάργησε.
"Φοβαμαι άλλη
στιγμη βραδυπορίας"
είπες
κι άφησες
ένα στρατιώτη να σε σύρει
εκτός μάχης
Ξέχασες μόνο
τη Βασίλισσα
σ'ένα πεδίο εκτός χρόνου
όπου αμετανόητοι ονειρευτές
μαίνονταν
μάχες παράτολμες.
ΙΩΑΝΝΗΣ
Χιλιάδες χείλη
κυριαρχείς επάνω μου
επιδημία, έξαρση
η λαίλαπα να πω
κι εγώ
να νοσταλγώ
την νήνεμη επαύριο
οπου τα θύματα σου
θα καταγράφονται
αυτάρεσκα.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Το σώμα χαλαρά ενδύομαι
κάθε πρωϊ
μετά από νύχτες
που καθρέφτες διασχίζω
μέχρις απείρου
άπειρη κι ακόρεστη
σε τόσα ψυχής
γυμνάσματα κοπιαστικά.
ΙΩΑΝΝΗΣ
Απέναντι
θα σε κρεμάσω
μ' ένα σχοινί
να διασχίζεις
το εμβαδόν του τοίχου μου
προστατευμένος από εσένα
ιδιαίτερα
αφού εγώ
στην ασφαλή σου ερημία
νανουρίζομαι.
ΑΓΓΕΛΟΣ
Κι αν δεν υπήρξες
θα σε γεννήσω απ' την αρχή
τυμβωρύχοι ερώτων
κι ιεροφάντες
κάτι να βρούν
από την ιστορία μας...
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Τώρα ελεύθερη
-βλέπεις δεν έχω μάννα
κι αδερφούς για κοπετό-
λέω να πέσω
στις καλοξυσμένες
των μολυβιών σας μύτες
η στο escape του υπολογιστή σας
σαν πουλί
που το κλουβί του
το κατάργησε.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΙΑΣ ΥΝΑΙΚΑΣ
Και είπεν η γυναίκα: Αναστασία είμαι, του Μηδενός, του Τίποτα και του Θανάτου Ανίσταμαι. Διότι το όνομα Μοίρα μου και κατά πολύ άλλων τινών και αν του ονόματός μου αποσιωπηθεί η δύναμη η υποβόσκουσα, θα καθορίζει, της ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ να έχουν τέλος, όπου ο στόχος θα επιτευχθεί.
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Η γνωριμία με την Αναστασία, άρχισε πριν δέκα περίπου χρόνια.
Η σχέση αυτή δεν μπορούσε να προχωρήσει, γιατί φαντάσματα άλλα, αγάπες αδικαίωτες, φόβοι που περιμένανε το ξόρκι τους, εφιάλτες αγαπημένων που είχες πάρει στους ώμους, στερούσαν την πολυτέλεια να βυθιστείς στην σχέση αυτή καθώς την άξιζε. Έτσι βγήκαν, τραγούδησαν κι έκλαψαν, ταξίδεψαν και δικαιώθηκαν, βυθίστηκαν στην λάσπη τους ως που ναναδυθούν φρεσκογεννημένοι σαν "νιά μέρα" οι τρυφεροί ήρωες της "Αγίας Πόρνης"
οι δειλοί μου αγαπημένοι "Δήθεν" οι μαρτυρικές φιγούρες της "Οντισιόν".
Κι ύστερα ήρθαν οι θάνατοι. Απανωτοί, αδιάψευστοι, ανιστόρητοι. Να μη μπορείς στο μεγαλείο τους να αρθρώσεις .....ανάσα. Να θέλεις να διαφύγεις με τα μέσα που διαθέτεις και να μην είναι....διαθέσιμα. Γιατί το μυαλό σου και η καρδιά σου, οι όποιες ικανότητές και η φιλεργάτικότητά σου έχουν γίνει ένα ασαφές νέο τοπίο, πέρα από ορίζοντες, από δυνατότητες και προσδοκίες, έχουν γίνει μια νέα οπτική "αόρατη" που ναι μεν δεν την βλέπεις, γνωρίζεις όμως ότι υπάρχει.
Κι εκεί που ακροβατείς στο είμαι και δεν είμαι, στο όλα σοφά κι όλα λάθος, έρχονται οι αγαπημένοι έν γύρω, σαν σε κλοιό και ανασαίνουν δίπλα σου. Μαρία, Λευτέρης, Δήμητρα, Κώστας, Ειρήνη, Χρήστος, Δημήτρης, Νίκος, Γιάννης, Ιωάννης, Δούκισσα, Μαίρη, Κατερίνα. Και μια τόσο σύντομη, αλλά ζεστή κι ουσιαστική αγκαλιά από το ALEF. Και λες πάμε πάρα κάτω. Πλουσιότεροι. Γιατί τώρα δεν είμαι ένας. Με τόσο πλούτο θανάτων μέσα μας, είμαστε πλήθος συναισθημάτων και γνώσεων και ιδιοτήτων. Είμαστε το άθροισμα όλων των αγαπημένων, είμαστε δύναμη συμπυκνωμένη σαν ρομφαία πυρακτωμένη.
Και τότε κοιτάς τις εκκρεμότητες. Και λες: Η Αναστασία έδειξε υπομονή. Μπορεί να την μελέτησες κάποτε, άλλοτε να φλερτάρισες με πτυχές του χαρακτήρα της, να την πλησίασες για λίγο, όμως το βάρος το μεγάλο που της αξίζει τώρα -κι εσύ βαρύς και σοβαρός- θα της το δώσεις.
Κι αρχίζεις να αφήνεσαι στον νέο έρωτα. Που κρατάει τέσσαρα-πέντε χρόνια; Με την μεσολάβηση του αγαπημένου Λάμπρου, για ναρθουμε κοντά και το πρελούντιο, δέκα χρόνια; Δέκα χρόνια. Κι ύστερα το "ΤΥΠΩΘΗΤΩ" . Με μια λέξη, να δέχεσαι η ζωή της ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ, να μοιραστεί, άρτος για γνώση, μεταμέλεια, άφεση, οίνος αθώωσης και μελλούμενης ευφορίας.
Λοιπόν καλώς την! Την νέα τη συγκίνηση!
Η σχέση αυτή δεν μπορούσε να προχωρήσει, γιατί φαντάσματα άλλα, αγάπες αδικαίωτες, φόβοι που περιμένανε το ξόρκι τους, εφιάλτες αγαπημένων που είχες πάρει στους ώμους, στερούσαν την πολυτέλεια να βυθιστείς στην σχέση αυτή καθώς την άξιζε. Έτσι βγήκαν, τραγούδησαν κι έκλαψαν, ταξίδεψαν και δικαιώθηκαν, βυθίστηκαν στην λάσπη τους ως που ναναδυθούν φρεσκογεννημένοι σαν "νιά μέρα" οι τρυφεροί ήρωες της "Αγίας Πόρνης"
οι δειλοί μου αγαπημένοι "Δήθεν" οι μαρτυρικές φιγούρες της "Οντισιόν".
Κι ύστερα ήρθαν οι θάνατοι. Απανωτοί, αδιάψευστοι, ανιστόρητοι. Να μη μπορείς στο μεγαλείο τους να αρθρώσεις .....ανάσα. Να θέλεις να διαφύγεις με τα μέσα που διαθέτεις και να μην είναι....διαθέσιμα. Γιατί το μυαλό σου και η καρδιά σου, οι όποιες ικανότητές και η φιλεργάτικότητά σου έχουν γίνει ένα ασαφές νέο τοπίο, πέρα από ορίζοντες, από δυνατότητες και προσδοκίες, έχουν γίνει μια νέα οπτική "αόρατη" που ναι μεν δεν την βλέπεις, γνωρίζεις όμως ότι υπάρχει.
Κι εκεί που ακροβατείς στο είμαι και δεν είμαι, στο όλα σοφά κι όλα λάθος, έρχονται οι αγαπημένοι έν γύρω, σαν σε κλοιό και ανασαίνουν δίπλα σου. Μαρία, Λευτέρης, Δήμητρα, Κώστας, Ειρήνη, Χρήστος, Δημήτρης, Νίκος, Γιάννης, Ιωάννης, Δούκισσα, Μαίρη, Κατερίνα. Και μια τόσο σύντομη, αλλά ζεστή κι ουσιαστική αγκαλιά από το ALEF. Και λες πάμε πάρα κάτω. Πλουσιότεροι. Γιατί τώρα δεν είμαι ένας. Με τόσο πλούτο θανάτων μέσα μας, είμαστε πλήθος συναισθημάτων και γνώσεων και ιδιοτήτων. Είμαστε το άθροισμα όλων των αγαπημένων, είμαστε δύναμη συμπυκνωμένη σαν ρομφαία πυρακτωμένη.
Και τότε κοιτάς τις εκκρεμότητες. Και λες: Η Αναστασία έδειξε υπομονή. Μπορεί να την μελέτησες κάποτε, άλλοτε να φλερτάρισες με πτυχές του χαρακτήρα της, να την πλησίασες για λίγο, όμως το βάρος το μεγάλο που της αξίζει τώρα -κι εσύ βαρύς και σοβαρός- θα της το δώσεις.
Κι αρχίζεις να αφήνεσαι στον νέο έρωτα. Που κρατάει τέσσαρα-πέντε χρόνια; Με την μεσολάβηση του αγαπημένου Λάμπρου, για ναρθουμε κοντά και το πρελούντιο, δέκα χρόνια; Δέκα χρόνια. Κι ύστερα το "ΤΥΠΩΘΗΤΩ" . Με μια λέξη, να δέχεσαι η ζωή της ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ, να μοιραστεί, άρτος για γνώση, μεταμέλεια, άφεση, οίνος αθώωσης και μελλούμενης ευφορίας.
Λοιπόν καλώς την! Την νέα τη συγκίνηση!
ΓΙΑ ΤΗΝ "ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ" που αξιώθηκε το "ΤΥΠΩΘΗΤΩ"
Πριν Εκεινού την έλευση
ξανά
πεισματικά πιστοποιώ
πως διάβηκα
τούτη τη σκόνη
και Πυρκαϊά ας ομιλεί
η Αλεξανδρινή...
ξανά
πεισματικά πιστοποιώ
πως διάβηκα
τούτη τη σκόνη
και Πυρκαϊά ας ομιλεί
η Αλεξανδρινή...
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
ΤΥΦΛΑ
Σαν ανυπόληπτα φορώ
τον έρωτά σου τον ασύμβατο
παράθυρα χαμογελούν αμέτρητα
κι απλώνουν τα σχοινιά τους
κάθε ρανίδα τύψης
να στεγνώσουν
Γιατί καλά κατέχουν
πως πελεκά η έλλειψη
κάθε ικμάδα ελευθερίας.....
τον έρωτά σου τον ασύμβατο
παράθυρα χαμογελούν αμέτρητα
κι απλώνουν τα σχοινιά τους
κάθε ρανίδα τύψης
να στεγνώσουν
Γιατί καλά κατέχουν
πως πελεκά η έλλειψη
κάθε ικμάδα ελευθερίας.....
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008
Τρίτη 12 Αυγούστου 2008
να μετράω χρόνια....
Kοίτα
αυτό το σ'αγαπώ στα δόντια σου
δε λέει να πέσει
Αύγουστους είκοσι
κατρακυλά-κατρακυλά
κι ακόμα.
αυτό το σ'αγαπώ στα δόντια σου
δε λέει να πέσει
Αύγουστους είκοσι
κατρακυλά-κατρακυλά
κι ακόμα.
Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008
Η μοναξια τον Αύγουστο
Νύχτα καλή
κι η γυρισμένη πλάτη
επάρκεια ανοχύρωτη ανασαίνει.
Κι εγώ
να επιχειρώ άσκοπες πτήσεις
στις ορέξεις της σελήνης
κι ύστερα
κνούτο να ετοιμάζω
για όσο κρύβεται
δέρμα απλήγωτο....
κι η γυρισμένη πλάτη
επάρκεια ανοχύρωτη ανασαίνει.
Κι εγώ
να επιχειρώ άσκοπες πτήσεις
στις ορέξεις της σελήνης
κι ύστερα
κνούτο να ετοιμάζω
για όσο κρύβεται
δέρμα απλήγωτο....
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
ΕΡΩΤΙΚΑ ΦΑΝΑΡΙΑ
Οι έρωτες φοβήθηκαν
την απλωσιά των λόγων
Φλογίτσες κρύφτηκαν
σε ερέβη
Τέτοια απόλαυση λοιπόν σαν έρθει
αχάλαστη απ΄τον καιρό
κι ελάχιστη στον χρόνο
πως να αφήσεις πόρο ανοικτό
να διαφύγει;
την απλωσιά των λόγων
Φλογίτσες κρύφτηκαν
σε ερέβη
Τέτοια απόλαυση λοιπόν σαν έρθει
αχάλαστη απ΄τον καιρό
κι ελάχιστη στον χρόνο
πως να αφήσεις πόρο ανοικτό
να διαφύγει;
AYΓΟΥΣΤΟΣ
Χάσκω ασυγκράτητη
το πένθος να ομολογήσω
αφράτο σύννεφο
αντιστοιχία όμορφη στα κυπαρίσσια....
Όταν μια φλέβα κόκκινη
χτυπά τον νέο μήνα
πυριφλεγή και επικίνδυνο
μεστό υποσχέσεις
"Μέλισσες....Εραστές....μικρούλια άχ"
κι "Αθώα μαύρα" με το όνομα Ζοζέτ.....
το πένθος να ομολογήσω
αφράτο σύννεφο
αντιστοιχία όμορφη στα κυπαρίσσια....
Όταν μια φλέβα κόκκινη
χτυπά τον νέο μήνα
πυριφλεγή και επικίνδυνο
μεστό υποσχέσεις
"Μέλισσες....Εραστές....μικρούλια άχ"
κι "Αθώα μαύρα" με το όνομα Ζοζέτ.....
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Kι ολότεχνος εφάνη
γαλήνη όμοιος
σε κύκλους τρεις
ομόκεντρους
οπου τη μνήμη θα διέτρεχε
μ'αδιαφορία
νεκρική θα έλεγα....
γαλήνη όμοιος
σε κύκλους τρεις
ομόκεντρους
οπου τη μνήμη θα διέτρεχε
μ'αδιαφορία
νεκρική θα έλεγα....
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008
Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008
ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΛΟΓΙΣΤΗ....
Νάμαι λοιπόν!
Τέλος μήνα γενέθλιου,
Πλούσιου, Δωρόθεου και Ιλαρού
με βλέμμα βεβαίως στον Αύγουστο
που θα δικαιολογεί την κάπνα μου
Επανέρχομαι
ως λογιστής
που "Τοις κείνων Ρήμασι Πειθόμενος"
κατάφερε το ισοζύγιον να ισοζυγήσει
επιτυχώς
ελπίζοντας σε ανερυθρίαστες νύχτες.
Τέλος μήνα γενέθλιου,
Πλούσιου, Δωρόθεου και Ιλαρού
με βλέμμα βεβαίως στον Αύγουστο
που θα δικαιολογεί την κάπνα μου
Επανέρχομαι
ως λογιστής
που "Τοις κείνων Ρήμασι Πειθόμενος"
κατάφερε το ισοζύγιον να ισοζυγήσει
επιτυχώς
ελπίζοντας σε ανερυθρίαστες νύχτες.
Πέμπτη 8 Μαΐου 2008
Ο κακός Ναυτικός (;)
.....ωσάν δαιμονικό διωγμένο
χωλό και δύσκαμπτο
Με την παλιά του δόξα
χέρι πρόσθετο
-πλέον αδύνατο
στις κλίμακες να γαντζωθεί-
και μια παραλυσία
μπροστά στον έγχρωμο καιρό....
Ακέραια μόνον σώζεται
η ικανότητα να βλαστημά
καράβια
θάλασσες
και νέους ναυτικούς.
χωλό και δύσκαμπτο
Με την παλιά του δόξα
χέρι πρόσθετο
-πλέον αδύνατο
στις κλίμακες να γαντζωθεί-
και μια παραλυσία
μπροστά στον έγχρωμο καιρό....
Ακέραια μόνον σώζεται
η ικανότητα να βλαστημά
καράβια
θάλασσες
και νέους ναυτικούς.
Τετάρτη 7 Μαΐου 2008
Ερωτικοί Αυτόχειρες
Σε εσοχές φιλιών
εκεί που ακριβοί καθρέφτες
μας σταλάζουν
δίχως ευγένειες πολλές
αλλά με πολυτάραχες εκκόλαψες
κινδύνων
να υπόσχονται λάμες-ξιράφια
και ωδές σπαραξικάρδιες
μας βρίσκω
γλυκούς αυτόχειρες
στην δίκοπη μας μαρτυρία....
εκεί που ακριβοί καθρέφτες
μας σταλάζουν
δίχως ευγένειες πολλές
αλλά με πολυτάραχες εκκόλαψες
κινδύνων
να υπόσχονται λάμες-ξιράφια
και ωδές σπαραξικάρδιες
μας βρίσκω
γλυκούς αυτόχειρες
στην δίκοπη μας μαρτυρία....
Σάββατο 3 Μαΐου 2008
αφιερωμένο στον Ιlia, στον Σωκράτη και τον Flying Libido..
Θάνατε
Ηχείο συνένοχο και αυξητικό
του κρανίου
όσο κι αν κραυγάζεις
αδύναμος πάντα θα είσαι
στην συναινετική δικαιοσύνη
των στίχων τους.
Ηχείο συνένοχο και αυξητικό
του κρανίου
όσο κι αν κραυγάζεις
αδύναμος πάντα θα είσαι
στην συναινετική δικαιοσύνη
των στίχων τους.
Τετάρτη 30 Απριλίου 2008
Μαγιατικη...
Τούτο τον Μάη θά θελα
ανόητη και αβαρής
πασιφανής, πασιχαρής
και ασυνείδητη
ζωούλα μίας μέρας
απ΄την τροχιά να ξέφευγα
οπού αγκιστρωμένη
θητεύω στιβαρά
στις ίδιες εκδοχές.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg){kind=link}