.....ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ

Ποιός λοιπόν να πασχίσει να μας πείσει
πως η κοσμική απώλεια
είναι
δικός μας αντικατοπτρισμός;

Οτι είμαστε
οι δυνατότητες του θεού μας
στην πιο νωθρή του έκφραση;

Ότι η νύχτα
είναι πολύ εύρωστη
για ν' αναμετρηθεί μαζί μας;

Πως τα συρτάρια με τους στίχους
είναι κάτι
σαν λέσχες εφιαλτών
για μέλη εξειδικευμένα;

.....όταν
στο αργό χαρακίρι του Αιώνα
μπορούμε ακόμα
καρδούλες
να κατασκευάζουμε από τσιρότα;

το ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΑΚΗ

"Άφιλων καιρός
σε μοιραία τρίστρατα
περαματάρης...."

ΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Θροϊζω συμετοχή
στη χρυσή σου αν-Ισταμένη
άνεμος πρωτάρης
σε αρχαίο κυπαρίσσι
να ομιλεί
νέα γράμματα


Πάνω σε στάχτες
τώρα πια τραγουδισμένες
ισχνότατο σώμα
σου δωρίζω
αντίς για χαρακιά ουρανού
προς το γαλάζιο
πούχεις ανάγκη


Τα μάτια απ΄τον πύργο σου
θα ξεκρεμάσω
να ταξιδέψουν σε μιαν ευθεία
ειρηνική
ακλάδευτα επιτέλους
από σκληρά υλικά
σεισμούς
κατακρημνίσεις
κι ιλιγγιώδεις έρωτες.

ΜΗΝ ΑΡΝΕΙΣΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΩΜΑ. γιαυτό...

Προτείνω να μην δώσουμε πίστη σ΄αυτούς που ισχυρίζονται πως η ευτυχία φωλιάζει σε μια καλή κρυψώνα।
Πως λέμε, χαμένη μνήμη, χαμένη έμπνευση, αθωότητα, ζωή τελικά.
Αφού νοιώθουμε τους κραδασμούς της υποδόρια.....

Θαλασσινή η νοσταλγία

Σαλάχια ευλύγιστα βαθειά μου
υγρές μνήμες νησιών
την άσφαλτο του άστεως
σε άμμο θαλάσσης παρ-αλλάζουν
ταράζοντάς με
στην προσαρμογή

Και πάλι γίνομαι ύδρα κι υδρία
ύδωρ γλυφό
στην λειψυδρία
πίνοντάς με
πολυχρωμίες παραθύρων να ποιούν
και θυρών
πελούζες γερανιών που ελπίζουν
και γύρω-γύρω φράξιες δειλινών
τελείες βυσσινιές
σε πρόταση ημέρας
π΄αρχίζει με το τέλος της....

αφιερωμένο εξαιρετικά στους φίλους που δεν απάντησα.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Είναι νια βίγγλα - στο χείλος γκρεμού
υποθαλάσσιου -μπορεί στη Βορεινή
πλευρά της Ατλαντίδας
όπου Σαπφώ και Αλκαίος
ακόμα καθορίζουν
στο πέλαγο του Αιγαία
τη γεύση.

Και στέγη υπάρχει - αιωρούμενη
σε ρεύματα υπόγεια -απ' 'οπου Ταξιάρχης
και συνοδοί
μάνητες ασεβών αποκαθαίρουν
μ υπομονή Ιώβεια -μακρόβια
σε σύστημα ενού χρόνου
αγέννητου.

Κι εκεί σιμά - στων άπαρτων των κάστρων
τη συστάδα - δραματικές οι αυτόχθονες
επιχειρούν ενώσεις - έρωτες μάχιμους
θα πει - από πούσι, πλαγκτόν, ελπίδα και όνειρο.

Κι αν πεις τη γούβα - αναπάντητη
ξερολιθιά θαλασσινή - γύρω φράχτες οι αχινοί
κοχλίες, αχιβάδες, μελιού λαϊνια
κι υδρίες ναυαγίων
όπου Άγγελοι τρισάρμενα-τρικάταρτα σκαρώνουν
με τη γοργόνα του Αλέξανδρου - να γίνεται ακροπρώρα
περίτρανης, περίτεχνης απαντοχής.....


ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΥΡΠΟΛΗΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΗΣ.

ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

σε λίστα αναμονής
δεν γράφτηκε ποτέ
όχι γιατί τον φόβιζε η άμιλλα
μα τούφερνε αηδία
των επινικείων η χυδαιότητα...

ΣΠΟΝΔΗ

Πανάρχαια παράκληση
μ΄ένα ορτύκι
βασιλικό
δυο-τρεις δεκοχτούρες
λιβάνι,κάμα και φωτιά
σ΄άνεμο δύστροπο θα κάμω.
Απόλυτα σιωπηλή σπονδή.
Αφού χτυπιούνται πια οι φωνές
προτού τη γέννησή τους.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μέρα μεσημέρι ποντίζεται
στης θερμής γης
τ΄ανάερα ρεύματα
νοσταλγία λες
παλινδρομούσα
μαιάνδρους ατελεύτητους

Σώμα Αρχαγγέλλου να συσφιχτεί
σε λειτουργειό απόδειπνο
ως στυλωμένος από ψαλμό
απ΄τη γεωγραφία πιο πέρα του νου

Όπως σπηλιά νυχτωμένη
κορεσμένη Ωσανά
Ωσανά ν΄αναδυθούν
σε φωλιές
αγέννητων βρεφών...
Ως νεογνό πάνσοφο βουβό
σε κόσμο επιληπτικό
ερχόμενο βίαια....

ΚΙ ΑΝ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑΥΣΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΔΗΛΩΝΩ ΠΩΣ......

Νοστάλγησα την παραφορά
που ρεύεται ριγανόμελο

Νοστάλγησα την μακαριότητα
που πάντα
υπόσχεται
απειρογάλαζο ως λευκό

Νοστάλγησα την αγωνία
που αποκεφαλίζει λέξεις
αφήνοντας σε
άναυδο

Νοστάλγησα την διαδρομή
της Εύας
εδώ μπροστά στα μάτια
που πια δεν καθρεφτίζομαι

Το μεγαλειώδες αποκάρωμα ήλιου
σεντονιού λευκού
κι απόλυτης μοναξιάς
σε Κυριακάτικο πρωινό
απ΄αυτά που δεν πρόλαβα
γιατί δείχνανε αιώνια.

Να ακροβατήσω νοστάλγησα
ανάμεσα στο Άλφα και το Βήτα
ποδοπατώντας την ισορροπία τους

Την καθαρότητα της επιθυμίας
που δεν γνώριζε
που να στραφεί

Τις σκοτεινές συνειδήσεις
των οικοδομών
που δεν μου αποκαλύφθηκαν

Τη νοσηρή αγάπη
για τις ιδρωμένες μασχάλες των αδελφών μου

Τα ξαδέρφια που δε φίλησα

Τα επικίνδυνα πηγάδια

Τα φίδια που σβαρνίζαμε
στα πόδια μας

Την συνείδηση του κακού
που σβαρνίζαμε
στην ξέφρενη έκπληξή μας

Την εκπληκτική μας αφέλεια
στην απελπισία των ενηλίκων

Την ανήλικη εμμονή στην ελπίδα

Τις μυρωδιές των ημερών

Τον βαρύ γδούπο της Παράδεισος
στη βαθιά μου κόλαση.

Τη σοφία των καρπουζιών

Την άμμο από τις φράουλες

Τη πυρκαϊά των συναισθημάτων
να καίνε την ήρεμη σεμνοτυφία του αιώνιου

Την κάψα των αγοριών

Την ματαιωμένη αθωότητα των κοριτσιών

Τον πρώτο ξυλόγλυπτο
πολιορκητικό κριό

Τη συκιά τον Αύγουστο

Επειδή όλοι υπονοούν ότι γνωρίζουμε το στίγμα των πραγμάτων, μόνο αφού έχουν συμβεί.....

προτείνω Να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ.