....εφτά Ήλιους σφράγισες
κι ο Θεός σκοτείνιασε
ήχο σώματος απόχτησε
κι έτριξε την καρέκλα απέναντί μου
"Σε παίζω μία" είπε
"Τι χάνεις"
"Τις νέες πτυχές του δέρματός μου
π' αχνίζουν άγνωστο"
απάντησα
κι εκείνος έφυγε।
Φοβήθηκε μη χρειαστεί
να λύσει τα αινίγματά του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
πανέμορφο κι οδυνηρό
αβάσταχτη η αναχώρηση
ενέχει γεύση σιωπής…
Κι εσύ έμαθες φίλε μου....
Κι εγώ ξαναμαθα απ΄την αρχή
και κάθε φορά σαν αρχή....και τελειωμό δεν έχουν οι σιωπές....
Σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου