skip to main |
skip to sidebar
Τούτο τον Μάη θά θελα
ανόητη και αβαρής
πασιφανής, πασιχαρής
και ασυνείδητη
ζωούλα μίας μέρας
απ΄την τροχιά να ξέφευγα
οπού αγκιστρωμένη
θητεύω στιβαρά
στις ίδιες εκδοχές.....
Ας αφεθούμε.Τη συνοχή μας να συγκλονίσειΈρωτας νέοςΧωρίς προσχήματαΧωρίς αγγίγματαΧωρίς ανάγκεςΑρκεί να ζωγραφίσειγια μια στιγμή ακόμαστα μάτια μας.
Σε κλωβό ευτυχώμε θέα ηλιοτροπίουρανίδα στερεώματοςβροχές "οικόσιτων" ιάσμωνκι ιδίωςτων δυο ωραιοτάτων λιποτακτών της Κνωσσούστο δώμα για φοιτητές απέναντί μου.
Άγγελο στείλε στερεωτή
γιατί η πίστη πλέον δεν παρηγορεί....
κι οι λέξεις γύμνια.
Κάτι ακριβό θρηνεί βαθειά μουΣα δέηση π' αποκοιμιέταιστον ίδιο της τον ήχο
Όταν νύχτα-μέραπαλιά περβόλια ολάνθισταστοιχειώνουντοίχουςταβάνια πατώματαμε τι ψυχή να εκπατριστώστου σύμπαντος το Άπλωμα;
Ας ήταν μια μέρανα φαρδύνη η καρδιάΕλευθερία τόσηπου να στομώσει η Άνοιξηστο κόκκινο....
Πριν γίνεις στέναγμακι αχνάδα πρωϊνήεκείνο το περίσσευματου υπογάστριουπου σούκλεψαέγινε άγκυραγιαυτόν τον κόσμο.
Δεν είμαι εγώπου σούμαθα τον κόσμοαντίθεταστην άπνοια σ'εξόρισαενός κορμιού μονάχαπου θορυβούσε αλύτρωτο.Κι εσύ;"Μέγα σχολειό νυχτερινότα ρίγη του"εθαύμαζες σε κάθε αμπώτιδα.....