Τραυματα

Τα χάσματά μου πουλιά
κόκκινα
θλίψη τα περιδένω
και δεν γνωρίζω
χρώμα η αίμα ανήσυχο
την ακρίβεια της γάζας μου
τρυπάει....
Αφορμή των αράδων...το σπουργίτι που απέδρασε από τα Ανεμοσκορπίσματα

ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Δεν κατοίκησα ποτέ
εντός σου
να έχω να θυμάμαι
σύγκορμο έρωτα.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ

Είναι ένα τραίνο

που χαράζει τα όνειρά μου

δεξά-ζερβά χαράδρες φονικές

απ' όπου με καλούν φωνές

ανθρώπων που ποτέ δεν γνώρισα.

Τότε είναι που νοιώθω

σαν να έφυγα

στην μέση ενός ωραίου παιχνιδιού....

ΕΓΩ Η ΠΟΛΗ....

Θνητογενής κι ευαίσθητη

σαν πόλη

οι στάχτες των νεκρών

με οικοδομούν

και των αχρείαστων ασμάτων

τα οστά

Βέβαια

όλοι οι ποιητές

με στίχους με στιλβώνουν

και μειδιώσα δωρεά

στους ηγεμόνες
γίνομαι με το σύθαμπο

Αυτοί έως τ'απόσπερο

σε έννομα γυμνάσματα

μ' απασχολούν

κι ύστερα

γενναιόδωρα

κι ανείπωτα σεβαστικά

στην "γνώσιν των φυλάκων"

μ' εμπιστεύονται

Εδώ θα έλεγα λοιπόν

ολονυκτίς

το Αιώνιο αγγίζω στην οδύνη

αν με το πρώτο φως

των πεινασμένων πολιτών

έδεσμα δεν δινόμουν.....

Μα εγώ

μια πόλη ευαίσθητη

άπελπις

και θνητογενής

κάτω απ' τα βάτα

που όλοι ηδονές κρεμμούν

κάτι Αθώες μέρες εκκολάπτω

αυγά φιδιών θανατηφόρα.......

Ο Άγγελος του Φωτός

και

οι ανθρωπινες ανάγκες του

ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ....ΠΑΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ.....

Δέκα συγγραφείς. Δέκα ανάσες.
Αγωνιώδεις η σθμαίνουσες η λυτρωτικές.
Πάντως ανάσες.
Ζωής σφύζουσας και εν τέλει....ελπιδοφόρας.

EΠΙΛΕΚΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (από την ποιητική συλλογή ΑΟΡΑΤΑ ΤΟΠΙΑ της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΣΙΡΗ

Πόσο θα' θελα
ο άνεμος που ζει με τον αέρα μας
να ονειρευόταν στο πλακόστρωτο
κομμάτια από εφτά αγγέλους
και αρκετές επίλεκτες λέξεις
στο στόμα μου μέσα

Τη σκοτεινή μου γλώσσα να δέσω
ανεστραμμένη
ανάμεσα σε μαχαίρια
που κόβουν κόλαση εντός
και στο φροντισμένο τριγμό
που μ' οργώνει

Πόσο θα΄θελα
να τίναζα όλο τον ψίθυρο
που χυμά και με δαγκώνει
ψηλά τόσο ψηλά να χτυπήσω
χρόνους εφτά
εμένα να χωρίσω
από το βαλς του μαύρου νου.

Εκτος σήμερα που πολύ θα φορεθούν οι μασκες του Έρωτα, ας δοκιμάσουμε να ζήσουμε διχως αυτές

τουλαχιστον τώρα τις Αποκριες......

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

Mη με σκεφτείς
να ολοφύρομαι
γυμνή καρπών....
μ'αποκομένους κλάδους
από αδέξιους κηπουρούς

Είναι που αγάπες τόσες
φωταγωγούν ακόμα
ώστε κι η ένδεια
μοιάζει....τροπαιοφόρος!

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΠΕΡΑΙΝΩ
ΟΤΙ Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.
ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
ΠΩΣ
ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ
Η ΝΕΑ ΞΕΝΙΤΕΙΑ
ΠΟΥ ΚΤΙΣΑΝ ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

"ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΡΘΕΙΣ
ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"