ο φθονος τις νυχτες ερχεται....

Τις νύχτες Ξένε μου φθονώ
Εστεμμένοι
των Γαλαξειών αυτοί
Αρχιφωτιστές
κι εμείς
φανάρια άηχα
σε έρεβος πολύβουο

Αυταπάτη

Το βλέμμα σου έρχεται
απ' την ομίχλη των αιώνων
εξουσιάζοντας τη νύχτα
και το σώμα
το ντυμένο με πορφύρα.
Μετέωρη στο λάξευμα του χρόνου
εγκαλώ τις ωραίες συγκινήσεις
προσδοκώντας
....το κάλεσμα

Το ποιήμα ανήκει στην Αλεξάνδρα Δήμου.

Αφιερώνεται εξαιρετικά στην Πηγή που πάντα θα τροφοδοτεί τους ποταμούς της...
και στο Φεγγάρι του corte Martinoni που θα βρεί πάλι την συνοχή του για να φωτίζει τις άφωτες νύχτες μας.

Ιστορες θεοί τούτων

Και ήρθε η σιωπή
με το βάρος της θάλασσας
όταν είχα λησμονήσει ότι
και τα πιό απέραντα μάτια
χάνονται κάτω
απ' τον έναστρο ουρανό.
Καθηλωμένη
στο μακρινό διάστημα
που θα μας ενώνει
στους αιώνες των αιώνων,
πάνω στη σκούρα πέτρα
και στα λευκά μάρμαρα,
μοιάζω να μην έχω
τίποτα να τελειώσω
έξω απ' τη φυλακή μου.
Ωσάν να μη με περιμένει,
ίστορες θεοί τούτων,
κανένα όνομα αγάπης.

Απο το βιβλίο "Ίστορες Θεοί Τούτων"
της αγαπημένης Αλεξάνδρας Δήμου.

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΣΚΥΛΙ

Τη Παρασκευή μας βρήκε η Σοφία
Ευφροσύνη την είπαν
εσύ την ξαναβάφτισες
δεν μπορεί -είπες- παρά
στα τόσα της δεινά
να πνίγηκε το "ΕΥ"

Μας έφερε ένα τυφλό σκυλί
"Κρατείστε το μέρες τρείς" είπε
"τη λένε Κάρμεν
κατηγορήθηκε για φόνο
και δικάστηκε σκοτάδι"

Εμείς,
μοιράσαμε τα κόκκαλά μας....
κι η Κάρμεν τάγλυψε,
τάπαιξε,
ταχωσε
ύστερα έψαξε ένα πόδι,
η μυρωδιά ποδιού
να κοιμηθεί στη σιγουριά του.

Τα βράδια, η Κάρμεν
πότιζε το χώμα - τόθελε αφράτο-
κι ύστερα έβγαινε
απ΄το κιγκλίδωμα του κήπου
και συναντούσε τις λογής διαστροφές
όμως τα πρωϊνά;
λιβάνιζε το σπίτι
έπινε καφέ
κι άκουγε ρέκβιεμ αφηρημένα
τις τύψεις της
στη λύπη καθαγιάζοντας

Εμείς;
περιδιαβαίναμε αδιάβαστοι
τους τοιχους
δοκιμάζαμε με ήχους αν ωρίμασαν
τα φρούτα
και συνεχίζαμε περί "αθανασίας"
δίχως να κινδυνεύουμε απ΄το παράπτωμα
του βίαιου θανατου
Εσύ ειδικά
είχες πάψει να μιλάς
για την αισιοδοξία του "ΕΥ"

Τη δευτέρα ήρθε η Σοφία।
Η Κάρμεν αναγνώρισε
την ιστορία των βημάτων
"Που πήγαν όλοι;" ρώτησε
κι η Κάρμεν την γοήτευσε με συστολή
σκυλίσια
"Καλά...καλά....δε σε μαλώνω"
"μα μη το ξανακάνεις"
"σε λίγο δεν θάχω ανθρώπους"
"να σε φροντίσουν.....όπως πας...."

Γέμισε τα πνευμόνια της θυμίαμα
"Κάμε τον σταυρό σου σαν ΚΑΛΟ ΣΚΥΛΑΚΙ"
παρότρυνε
κι η Κάρμεν βούλιαξε σε βαθύ σταυροκόπημα।

Η Σοφία
πήρε αγκαλιά το τυφλό σκυλί
μην πληγωθεί
στου εσκαμμένου κήπου
την ανομοιομορφία
κι έφυγαν.

αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους μπερδεύουν την ευγένεια με την δουλικότητα.

Στον Σωκράτη

....δεν υπάρχει μαράζωμα χθόνιο
νέα γη και παλιά συνυπάρχουν
σε μια τέλεια σύζευξη
που φωλιάζει στο χρόνο

ΠΙΟ ΠΕΡΑ...

Ε....τώρα αφήστε με
ν' ακούσω των πουλιών
τις φωνητικές αψιμαχίες
Και των νερών ο βασιλιάς
κέλαδους μου υπόσχεται
αμίμητους
Κι οι μέλισσες πτήσεις ερωτικές
και γευματα σε κάλυκες
Πως να μη κοινωνήσω
σε τέτοιαν Όστια;
Στο κάτω-κάτω
χρόνια προσπαθώ να εξηγήσω
πως παράσφιξ' ο κλοιός
Λέω ν' αρπάξω
παραμάσκαλα την τρέλλα
και να τραβήξω
απ' τη συγκατάβαση Πιό Πέρα

σκοπευτης

Ο πόνος σκοπευτής μ' έχει κεντράρει
Φαντάζομαι τι θέαμα του δίνω
Γι αυτό κι εγώ τα νύχια μου λιμάρω
τα βάφω κόκκινα
με κείνο το μανό του ογδόντα τρία
Φορώ της μάνας μου το καπελλίνο
και της γιαγιάς τη χρυσαφένια πελερίνα
......Γοβάκια δεν μου άφησαν
Τα χάλασε η χαμένη η αδελφή μου
στο χορό του βασιλιά.
Βολεύω τα σπορτέξ μου το λοιπόν
και βγαίνω.
Λέω
να πάω στο στόχαστρο κοντύτερα
Μην είναι σαν κι εμένα
οπλισμένος ελλιπώς.

οι νεκροι

Οι νεκροί είναι δω
γύρω μου
Οι νεκροί είναι δω
μέσα μου
Οι νεκροί είναι δω
κι ο Θεός
ο Θεός είμαι γω
κι η λάσπη
Οι νεκροί είμαι γω
κι η Ανάσταση
Οι νεκροί είναι δω
φίλοι
κι ο Θεός μου εχθρός
γύρω
κι ο εχθρός είμαι γω
κι οι νεκροί
στις στοές του Ναού
πατούν
κι ο Ναός είσαι συ
κι εγώ
Ναός και τάφος
και έρεβος।
Οι νεκροί ανασαίνουν
εδώ
και εγώ χωματένια
οσμή
και σήψης υφή
κι οι νεκροί
οσμή και σήψη Θεού
κι ανθρώπου
απλού κι αναστάσιμου
γιατί ο Θεός μου
νεκρός
κι οι νεκροί μου
Θεοί
και σκώληκες
π΄απ΄τις πλάκες αργά
ανα-φύονται
και καντήλια κι εικόνες
νεκροί
και οι Άγιοι φίλοι
μα νεκροί
και εχθροί παρόντες
με σουρσίματα
και γύρω-τριγύρω
βήματα
από ψυχή και δέρμα
και νόηση
ανόητη κι ανάπηρη
νόηση
που οι νεκροί την δείχνουν
μεγαλύτερη।
Οι νεκροί είναι δω
και μέσα μου
οι νεκροί οι ωραιότατοι
μέσα μου
και πάνω μου οι νεκροί
πανευτυχείς
γιατ΄είναι νεκροί
Κι ο Θεός
κι η ελπίδα
το μέλλον νεκρά
Κι εγώ Θεός
με στόμα νεκρών
σε ώτα νεκρών να μιλώ
λέξεις ζώσες
Γιατί ο Λόγος ζει....

(από τη συλλογή "ΠΙΟ ΠΕΡΑ")

ΣΕ ΣΙΩΠΗ

Σε σιωπή
φιλόξενη
το κορμί εμπιστεύομαι
άχνα ζωής
ταξιδεύτρα
ξεκινώ
Με τα μάτια ετοίμασε
μονοπάτι στη νύχτα
υπόνοια μετατόπισης
δια περαστή
έρχομαι
Τόπο κάνε
αύρα αγάπης
ανάσανε με...
Ήρθα।
(από τις ΩΔΊΝΕΣ )

νανούρισμα....
Κοιμήσου εσύ κι εγώ τραβώ
σε κίνδυνους
μια κι ήρθε
η ώρα τα μυστήρια να μ΄αποκαλυφθούνε....
(από τις ΩΔΙΝΕΣ)

Μία και μόνη
αποσκίρτησε
εκτός παρτιτούρας
διαλαλώντας ανεξαρτησία.

Ο Μέγας Μαέστρος
μειλίχια χαμογελώντας
εμπιστεύτηκε πως
"έτσι...καταδικάζεται
σε μοναξιά ισοβίως"
....και ξαναγράφει τη Συμφωνία
δίχως την νότα
που υποτροπίασε...ελευθερία


Οι στοχασμοί τελευταία
δείχνουν τόσο εξαθλιωμένοι
που αποφάσισα
πως δεν είμαστε εμείς
που τους καταδιώκουμε.
Αυτοί είναι
που δεινοπαθούν να μας κατακτήσουν
έτσι επαρκείς
στις πολυθρόνες μας

Στην επόμενη Αγιογραφία
θα σε συναντήσω
απρόσκοπτα.
Εσύ θα είσαι η Αγία
κι εγώ
η μηχανορραφία

Βόρειε....αδυσώπητα
βορά θα σε κάνω
μιας αστραπής
καθαρότητας Μεσογειακής
Να δεις
σε τι τεράστιο στομάχι
χωνεύομαι εμείς
τους επιδρομείς....

(....στους ανομολόγητους έρωτες)
Μη περιμένεις με την....Αφή
να τεκμηριώσεις την ύπαρξή μου
Η ιδέα μου είναι που λατρεύεις.....


ΕΡΗΜΙΑ
θ΄αναγνωρίσω τον νεκρό
δίχως αντίρρηση
νάχω για κάποιον να μιλώ

Ψαχνω το μπλουζ που αγαπάει την Α Ν α Ρ Χ Ι α
Γιαυτό...σε καταγεγραμμένες περιπτώσεις μη ψάχνεις।
Εκτίω ποινή άγραφης ρήτρας